Canada Deel2

Na ons heerlijk warm bad reden we terug naar Kootenay nat.park om een plekje te vinden voor de nacht. Dat bleek een goede beslissing te zijn, want toen we de rode canyon waren doorgereden zagen we niet lang daarna iets zwart in de grasberm bewegen. Een beer! Al gauw bleek ze niet alleen te zijn. Een zwart berenjong kwam uit de bosjes gerend, niet lang daarna verscheen beertje nr.2, een kaneelkleurig. We keken een tijd je toe hoe ze paardenbloemen aten. Toen bleek er NOG een jong te zijn. Een zwart beertje kwam uit een boom geklommen! Een mama beer met 3 jongen! SUPER We zijn er heel lang naar blijven kijken. De berenjongen vluchten soms de bomen in uit schrik voor het geluid van vrachtwagens. Soms ging er al eens eentje op de achterpoten staan. Een prachtige ervaring! We hebben er beide "slecht" van geslapen die nacht.
We gingen verder richting Glacier nat.park. Een prachtige route door een vallei, met uitwaaierend riviersysteem, omringd door bergen die elkaar perfect opvolgen zo ver het oog kon reiken.
Enkele wandelingetjes door de verschillende ecosystemen van dit gebied mochten niet ontbreken: bossen met grote cederbomen, rots"tuinen", het moerasachtige gedeelte waar 50% van de vogels tijdens de zomer van verre oorden komen.  We wilden ook graag de bloemenvelden van Revelstoke Mountain nat. park zien. Bij aankomst bleken we een maand te vroeg te zijn. Half Juni ligt er nog een meter sneeuw op de parking, vanwaar de 35min.durende wandeling naar de bloemenvelden begint. Wij moesten de auto veel vroeger parkeren en het duurde bijna 1,5uur om op die laatste parking te geraken. Dat van die meter sneeuw was niet gelogen. Sommige vuilbakken waren amper te zien! Winter in Juni..dat hadden we ook nog niet meegemaakt. Schuifelend gingen we onze weg terug, daar waar de lente al in bloei was.
Onderweg naar de Bear waterval zagen we onze eerste sneeuwgeit. Helemaal alleen aan het grazen in de berm tussen 2 tunnels in. Veel tunnels zijn er niet en hier gaat die dan eten! Deze geiten zijn eigenlijk geen geiten maar een soort gazelle. Wij vinden ze er in ieder geval intrigerend vreemd uitzien.
Van Revelstoke en Glacier nat. park ging het naar Yoho nat. park waar we de Waptu waterval gingen bekijken en een wandeling maakte rond Emerald Lake. De wandeling gaat van het droge bos naar het stromingsgebied van het gletsjer water naar de schaduwzijde van het meer met een vochtig bos. Daar werden we een tijdje gevolgd door een rode eekhoorn.  In de buurt van het authentiek uitziende Field, vonden we een plekje met een geweldig zicht op de bergen. De 2de avond dat we daar verbleven zagen we een mooie regenboog. Dat verdiende we wel na al dat wisselvallige weer.
Een bezoek aan  een van de hoogste watervallen in Canada konden we niet overslaan. Het water van de Tawakakka waterval stort zich van ongeveer 254 meter hoogte naar beneden.
We reden  terug naar Banff nat. park en kwamen daarbij weer heel dicht in de buurt van Lake Louise. Die lus was jammer genoeg rond.
Van hier uit is het zo goed als een rechte lijn naar Jasper nat. park door de bergen. Aan het prachtige Bow Lake maakten we een wandeling richting de waterval. Langs de oever van het meer ging het naar het overstromingsgebied van het gletsjerwater. Met de tijd zijn hier kiezelbanken ontstaan. Sommige delen van de wandeling gingen over deze open vlakkte. Aan een minicanyon ging het wat omhoog en konden we de waterval van wat dichterbij zien. Op dat moment begon het hard te regenen en zochten we beschutting onder een van de grote rotsblokken. Niet echt helemaal confortabel, maar wel goed genoeg tot het wat opklaarde. We ontdekten een grote rotsblok die een soort brug vormde over de canyon. Tijdens onze hele reis hier hebben we al zoveel voorbeelden gezien van de natuur is hier in haar volle kracht.
We besloten terug te keren omdat er meer regen in de lucht hing.  We zagen tussen de rotsen van een vroegere grondverschuiving een pica. Dit schattig wezentje leeft in hogere gebieden en  is familie van de konijnen. Maar het heeft meer weg van een soort kortharige hamster. Toen Evie enthousiast "Daaaaag" riep toen hij, na zijn fotosessie, terug tussen de rotsen verdween, hoorden we een "Piep".
Onze timing om terug te wandelen leek uitstekend, want we konden genieten van de weerspiegeling van de subtiel getinte bergen aan de andere kant van het meer.
Het Peyto Lake was onze volgende stop. Van op het uitkijkpunt heb je een fantastisch zicht op het lager gelegen prachtige lichtblauwe meer met omliggende bergen en verder gelegen waterpartijen.
De dag dat we de bekoorlijke Mistaya canyon bezochten en aan het beginpunt kwamen van de Icefields Parkways, zagen we 2 zwarte beren. De ene liep meteen de bosjes in toen hij ons zag. De tweede stond aan de andere kant van een kiezelvlakte 'volle bak' te grazen, terwijl tientallen toeristen hem aan het fotograferen waren.  
De Icefields Parkway is niet zo maar een weg door de bergen. Het schijnt een van de mooiste routes ter wereld te zijn! Deze weg is niet toegangkelijk voor zwaar verkeer en dat is maar goed ook. Want er zijn 7ijsvelden en 25 gletsjers in dit gebied. Sommige gletsjers kan je vanop de weg zien. Een van de indrukwekkendste is de Athabasca gletsjer. Dit is ook het spectaculaire beginpunt van de Parkways. De gletsjer krimpt ziendederogen . Ze maakt deel uit van de Colombia Icefield, een 200km2 groot ijsveld.
We konden tot op enkele meters van de gletser wandelen, daarbij wandelend over rotsvelden die tijdens ons leven nog bedekt waren met ijs!
Jammer genoeg voor ons was het niet echt schitterend weer en we gingen even rondhangen in het drukke bezoekerscentrum.
We waren zo onder de indruk van dit gebied dat we de volgdende dag 40km terug reden naar de gletsjer. Geen seconde spijt van gehad want we konden te route ook in de andere richting eens bekijken en we zijn onderweg nog een groepje groothoornrammen tegengekomen. Nu het weer ook iets beter was maakten we wel een stop aan de Tangu waterval. En onderweg van de Supta waterval naar de Athabasca waterval zagen we een vrij grote kudde sneeuwgeiten. Ze stonden te grazen in de berm, na een tijdje liep er een deel de straat over en verspreiden ze zich in kleine groepjes langs de bergflank. Er waren veel schattige lammetjes bij, die nog niet die vreemde uitgerokken kop hebben als hun moeders. Die waren hun winterpels aan het verliezen. De een had een snor, de andere nog een baard of  'faschen'. Eentje liep er als het ware halfnaakt bij. Dat zag er wel grappig uit.
Aan de Athabasca waterval zagen we een hond die 3/4 wolf was! Een mooi dier!
Onderweg naar Jasper zagen en hoorden we een zwarte beer in het bos.
Eens in Jasper aangekomen stelde Duffy voor om iets te gaan eten. Dat was zeker een maand geleden. Elke dag heeft Evie braaf groentjes gesneden en Duffy dat lekker klaar gemaakt. Wat is de tijd voorbij gevlogen. De visburger en dubbele hamburger met frietjes waren een waar festijn. Vooral voor Duffy die nog eens wat vlees achter de kiezen kon steken.
We gingen richting Malinge Lake, maar eerst maakten we een 7km lange wandeling door de Malinge canyon die zich in verschillende fasen een weg door het landschap boort. Op enkele plekken kan je nog dikke blokken ijs tussen de rotswanden zien liggen. Een groot contrast met de groene omgeving.
Onderweg naar het meer zagen we ons eerste wapitihert met indrukwekkend gewei. een volledig volgroeid mannetje stond aan de andere kant van het riviertje van de boompjes te knabbelen. Hij bleek er zich niet aan te storen dat de andere oever bezaaid was met fotograferende toeristen.
Langs Medecine Lake ging het naar Malinge Lake. Een meer van 28km lengte waar we een babbeltje hadden met een Nederlands koppel. Zij hadden in 10 dagen tijd nog geen beren gezien. Diezelfde avond is daar verandering in gekomen en hebben we allen 3 beren gezien.
Wij vonden een prachtig plekje aan Medecine Lake in de tuin van de pica's. De hele avond vanuit ons bed kunnen genieten van de avondval aan een bergmeer. Dit meer wordt vooral gevoed door een van de grootste onderwatersystemen in Noord- Amerika, niet dat het water veel warmer was dan de glestjermeren. Wij zijn al content als er water in de buurt is waarmee we ons kunnen wassen en de afwas doen.
Onderweg naar Snaring in Jasper nat. park zagen we een jonger wapitihert.
Tijdens onze wandeling passeerden we enkele mannen op paarden. Ze leken net uit een of andere cowboy reclame geplukt, met hun brede glimlach. Op de terugweg naar de hoofdbaan zagen we dat ze hun paardenaanhangwagen niet omhoog kregen. Ze moesten de paarden afladen en toen verloor een van de cowboys zijn hoed. Duffy ging ernaar opzoek en kwam met een prachtige cowboy hoed terug. Jammer voor die cowboy hebben we hen niet meer gezien.
We namen en kijkje aan de Miette hotspring en onderweg terug werden we beloont met een glimps van een mama beer met 2 jonkies.
Terug op de hoofdbaan richting Japser zagen we een MOOOOSE, een eland MET een veulentje. SUPER schattig. Een hele tijd stond de eland onder de brug terwijl het veulen in de bosjes zat. Geweldig om het dier vanop de brug te zien grazen en drinken.
Verderop langs de weg zagen we nog een hert met gewei en 2 wapitiherten. De tweede kwam uit de bosjes terwijl de toeristen naar de andere stonden te kijken aan de overkant van de straat. Beide dieren hadden een enorm gewei. Die avond liep er een hert in de buurt van de auto te grazen.  
We verlieten Jasper nat. park en konden als afscheidscadeau nog even een mama beer met 3 jonkies! kunnen bewonderen.
Eens je voorbij Mount Robson bent beginnen de bergen  af te vlakken en kom je in zalmgebied. We waren wel een paar maanden te vroeg. De zalmen waren net in Vancouver aangekomen!
Via Jack man's flats provinciaal park, waar we door duinen met mossen wandelden, gingen we naar Well's Gray provinciaal park. Daar maakten we een muggenwandeling naar Murtle Lake en gingen we enkele prachtige watervallen bekijken.
Na een maand besloten we voor een warme douche te betalen op een mooi gelegen camping. Evie was vol verwondering over de vele mooie kolibries bij het hoofdgebouw. Daar hingen speciale kolibrievoederbakjes gevuld met suikerwater. De beestjes waren er zelfs over aan het vechten, terwijl er genoeg was voor iedereen.   
Ze zijn helemaal uit Zuid-Amerika gekomen. Zouden ze ook een stop-over gedaan hebben in Miami?
In Well's Gray is er voor de eerste keer op ons raampje geklopt met de boodschap dat we op die plek niet konden overnachten. Niet erg, enkele kilometers terug zou er wel een plekje zijn. We zagen onderweg een beer op het zijpad. Hij wrong zich tussen de prikkeldraad en liep door een tuin. Ge zou zo maar juist uwen hof betreden als er een beer doorwandeld. Wij belanden in een mooie grasveld met oa boterbloemen en magrieten.  
Op de weg naar Clearwater Lake zagen we nog eens 3 beren.
In Kamloops centrum geen wilde dieren, maar wel dronken mensen, ter ere van de 1st of July, Canadadag.
Jammer genoeg sloot onze geliefde Dollarama winkel en moesten we de volgende dag terugkomen om onze snoepvoorraad op peil te houden. We overnachten in het Lac du Bois protected area. Droog uitziende heuvels  met geerodeerde flanken met hier en daar een boom. Een mix van prairie en bergen.
Vandaar ging het richting Liooet waar de Fraser rivier zich diep in de rotsen heeft gewerkt. Je zou er ook jade kunnen vinden langs de oever. En als we het goed begrepen hebben, dan zal tegen het einde van de zomer zalm door de wateren zwemmen.
Verderop begonnen er weer steilere bergen in zicht te komen. Het begin van het kustgebergte. We volgden de Duffy Lake road, die verraaderlijk steil bleek te zijn. Zo kwamen we in Pemberton aan met stinkende remmen . We brachten een bezoekje bij een mecanicien. De komende 2 weken zouden we Dodgke met uiterste zachtheid moeten behandelen. Zo weinig mogelijk bergen en gravel!
Op weg naar het ski gebied van Whistler, waar de winterspelen hebben plaats gevonden dit jaar, zagen we en zwarte beer met donkerbruine kop. Hij wandelde de brug over, door het grasveldje, de boskes in. Eerder hadden we nog een beer gezien langs de behoorlijk drukke hoofdbaan!
De volgende dag, op dezelde baan, zagen we nog een mama beer met 2 kleintjes, een bruin en een zwart. Waarschijnlijk de laatste beren die we op deze reis zien. Dat brengt ons op een totaal van 33 zwarte beren op een maand tijd.
Verder zuidwaarts ligt Vancouver van waar wij de boot nemen naar het eiland.