Salkantaytrek naar Machu Pichu & Ollantaytambo

Het was een lange rit van La Paz naar Cusco. Een dikke 12uur zaten we in de bus. Maar de rit door de Altiplano was schitterend! We reden terug langs het geliefde Titicacameer en konden de route van Puno naar Cusco nu ook overdag zien. We kwamen later dan verwacht aan in Cusco en waren heel blij dat we een kamer telefonisch hadden gereserveerd en dus zeker waren van een overnachting. Dat reserveren was niet makkelijk in het spaans maar ze hadden de boodschap wel begrepen.
Nu we terug waren in de mooie Incahoofdstad konden we ons bezoek aan Machu Picchu beginnen plannen. We stapten een reisbureau binnen voor wat meer info over de verschillende mogelijkheden. Zo kwamen we te weten dat er een 5-daagse trekking bestaat naar Machu Picchu die een pak goedkoper is dan de welbekende Inca-trail. Na wat rekenwerk kwamen we tot het besluit dat deze 5-daagse niet echt veel duurder was dan individueel naar Machu Picchu te reizen.  En plus zouden we ook nog wat tijd in de bergen kunnen doorbrengen, zelf niets moeten regelen en een gids hebben op de archeologische site! We besloten ervoor te gaan en boekten de Salkantay-trekking, na het vergelijken van enkele prijzen.
Het zouden 5 vermoeiende dagen worden. De eerste dag stonden we 4u30 's morgens klaar om opgepikt te worden. Uiteindelijk kwam er om 5u een taxi door die ons naar de bus bracht.  Een busrit van 3u bracht ons naar het vertrekpunt van de trekking. Na het ontbijt konden we dan beginnen te stappen. Met 14 andere mensen en 2 gidsen lieten we het dorp achter ons, en begonnen we aan onze eerste beklimmingen tussen de velden en de struiken. Evie was algauw aan het zweten en het puffen terwijl Duffy geen enkel probleem had met de soms steile padjes omhoog. Halverwege werden we beloond met een prachtig uitzicht op een van de sneeuwpieken uit de omgeving. De volgende 3u30 konden we verder wandelen over een grintweg met de sneeuwpiek in zicht. Een prachtige route die ons helemaal tot aan de voet van de sneeuwpiek bracht. Het laatste halfuur hadden we ook uitzicht op de heilige Salkantay berg met zijn sneeuwpiek. De top van de meer dan 6000m hoge berg lijkt op een gezicht, in profiel gezien. De gids vertelde dat dat een van de redenen is dat dit als een heilge berg wordt beschouwd. Na een wandeling van ongeveer 7u werden we op onze bivakplek door onze koks verwelkomt met thee, koekjes en popcorn. Een welkome snack ,want het was nog even wacht op het avondeten. Tegen dat dat geserveerd werd, was het al behoorlijk afgekoeld en beloofde het een frisse nacht te worden aan de voet van de sneeuwpieken.
De volgende ochtend werden we tegen 5u30 gewekt met een heerlijke cocathee in de tent. Na het ontbijt konden we weer beginnen stappen. We verlieten onze fantastische mooie overnachtingsplek en wandelden de eerste 3u30 bergop met zicht op Salkantay. Een geweldige route door het hooggebergte. ARIBA! ARIBA!
Tijdens onze beklimming hadden we het geluk tussen de majesteuse bergen 2 condors te zien. Alvorens aan de laatste klim te beginnen, die ons naar de pas zou brengen, pauzeerden we nog aan een klein meertje.
We bereikten het hoogste punt van onze trekking op 4600m. Daar konden we de stenen die we van "beneden" hadden meegebracht achterlaten en een wens doen. We deden ook nog een coca-ritueel, waarbij we de vier heilige bergen groeten door hun naam te zeggen en in hun richting te blazen. Vervolgens konden we de blaadjes opeten of onder een steen leggen.
We waren nu inmiddels goed afgekoeld vanwege de stevige wind daarboven en dus volledig klaar om aan de lange afdaling te beginnen. We hadden nu zicht op de weelderig begroeide bergen voor ons, terwijl we door het laatste stukje hoogebergte wandelden. Onze weg was bezaaid met gigantische rotsen. Een van de gidsen toonde ons nog een chincilla die, goed gecamoefleerd, tussen de rotsen van een landverschuiving zat. Ongelooflijk dat hij die gezien had.
Na een tijdje wandelen kwamen we terug in de begroeiing terecht. We zagen onder andere wilde orchideeen en vele verschillende vlinders. Een waterval kletterde langs het pad naar beneden. Daar heeft Evie jammmer genoeg niet van kunnen genieten, want ze had zoveel pijn aan haar knie dat de tranen haar spontaan in de ogen sprongen. Met Duffy's knieen ging alles voorlopig nog goed. Het werd doorbijten, want de tocht naar beneden zou in totaal een 6-tal uur in beslag nemen.
Na een tocht van ongeveer 10u kwamen we dan eindelijk aan in op de kampeerplek. Het hooggebergte lag nu definitief achter ons. Gelukkig waren ook vandaag de paarden en hun begeleiders voor ons gearriveerd, zodat we de tenten niet zelf moesten opzetten.
De 3de dag van de trekking gingen we verder naar beneden, met af en toe een kleine beklimming. We kregen onderweg nog een geschiedenisles van onze gids, alvorens het pad naar de rivier te volgen. Evie's knie deed het nog steeds niet goed, maar de pijnstiller werkte wel. Dus kon ze weer genieten van de prachtige natuur om zich heen. Na een 6-tal uur kwamen we aan in La Playa. Een heus dorp met voetbalveld en al.
Na de lunch namen we afscheid van de paardenmannen. Die moesten de hele weg terug naar de eerste bivakplek. Dat betekende ook dat we de volgende dag onze rommel zelf zouden moeten dragen (tenten niet incluis).
In de late namiddag, na een welkome koude douche, werden we uitgenodigd voor een partijtje voetbal. Waar de meeste van de groep de energie nog gevonden hebben om dat te doen weet Evie niet. Duffy had ook nog de kracht, maar voetbal is niet zijn ding. Dus hebben wij toegekeken.
Terug aan de kampplaats kregen we weer thee en popcorn. Dat was nodig want het avondeten liet op zich wachten. We zijn dan maar bier beginnen drinken, samen met onze Poolse medereiziger. Toen het avondeten geserveerd werd begrepen we waarom het zolang had geduurd. De koks hadden zich echt uitgesloofd en serveerde ons een uitgebereid buffet. Heerlijk!
Vanaf het middageten weerklonk er muziek over de kampplaats vanuit het winkeltje. Typische lokale muziek die voor een westerling niet echt te begrijpen valt. Toen de zon onder was verzamelden de locals zich in het winkeltje en vlogen in het bier. Even later begonnen ze te dansen en dat ging zo door tot een uur of 2 's nachts. Ten kostte van onze nachtrust. Na het avondeten dropen onze groepsleden een voor een af naar hun tent. Evie lag ook al in haar slaapzak terwijl Duffy en onze Poolse metgezel er plezier in hadden om het hele feestgebeuren gade te slaan, terwijl ze van hun biertje sipten. Duffy heeft zelfs op de dansvloer gestaan met een of andere Peruaanse griet en raakte maar niet wijs uit de danspasjes.
De volgende vroege ochtend werden we wakker in de regen. De tenten waren niet zo goed opgesteld met alle natte gevolgen vandoen. Bij ons viel de "schade" nog goed mee, maar de sokken en t-shirt die Duffy te drogen had gehangen waren wel verdwenen. Andere in onze groep waren hun handdoek kwijt. Ach ja, allemaal minder gewicht in de rugzak redeneerden we.
Na een ontbijt, waarbij de kok ons nog verraste met een feestelijke gateau, konden we weer beginnen stappen. Het ging al snel weer omhoog. En vanaf de Inca-trap ging het steil omhoog. We wandelen door subtropischebergjungle en prijsden ons gelukkig dat de zon achter de wolken zat. Want ook zonder de zon hebben we liters gezweet. Evie vanwege de inspanning en Duffy vanwege het geconsumeerde bier. In de late voormiddag passeerden we dan eindelijk het hoogste punt en konden we wat verderop, aan een ruine, onze "boxlunch" (zoals de gids het zei) bovenhalen. Hier zouden we blijven tot wolken, nevel en mist wat zouden opklaren, zodat we (van ver) een eerste blik op Machu Picchu konden werpen, aan de andere kant van de vallei.  Een spannend moment. Pachamama was ons blijkbaar goed gezind, want na een tijdje zagen we de terassen tussen de wolken verschijnen.
Wie de berg beklimt,  moet ook weer naar beneden. Met onze blik op het vergelegen Machu Picchu en een grote waterval, begonnen we aan een zware, glibberige afdaling. Onderweg werden we nog getrakteerd op een banaan met heerlijke honing. Aan de voet van de berg konden we verder wandelen over een grintweg die ons tot vlakbij de mooie waterval bracht. Zo dicht dat we de nevel in ons gezicht voelden. Vandaar was het niet ver meer naar het station. Daar aangekomen besloten we om een 3u durende wandeling over de sporen te skippen, en kochten we een treinticketje naar Aguas Calientes.
Het was een schitterende treinrit, langs de rivier, door de nauwe vallei. Bij aankomst stond onze gids, die te voet was gegaan, ons op te wachten en werden we naar het hotel gebracht. Een paar uur later konden we gaan eten. Voor het slapengaan nog een  hostal gereserveerd voor de volgende nacht in  Ollantaytambo en snacks gekocht voor de volgende dag, want er werd geen uitgebreid ontbijt voorzien of lunch.
Om 4u20 stonden we klaar op de Plaza van Aguas Calientes en tegen 4u30 begonnen we aan de wandeling naar de ingang van Machu Picchu. In het donker, met slechts enkele pillampen, begonnen we aan de beklimming. Nog niet halverwege moest Evie de rest van de groep voorlaten omdat ze het competitieve tempo niet aankon. Zwaar ademend stapte ze naar boven. Duffy bleef bij haar, maar na een tijdje zei de gids dat hij met haar ticket verder moest gaan. Hij heeft de hele groep weer ingehaald. Een bewonderingsware inspanning! Slechts de eerste 400 bezoekers krijgen toegang tot de Huaynapicchu berg. Vandaar het helse tempo. Vanop deze berg heb je een geweldig uitzicht over Machu Picchu en omgeving. Evie zou het uiteindelijk ook nog gehaald hebben. Maar ja, je weet nooit.
Tegen 6u konden we dan de, in mist gehulde, beroemde site betreden en kregen we een rondleiding van onze gids.
De Spanjaarden hebben deze stad nooit gevonden. Er waren ook slechts 4 toegangspaden. Het heeft tot 1911 geduurd alvorens een Amerikaanse archeoloog te stad ontdekte. De ligging was wel bekend bij de lokale bevolking want die bewerkte de Incaterassen nog steeds toen Bingham de site betrad.
Het was een goed georganiseerde stad met verschillende wijken. De belangrijkste gebouwen herken je aan de perfect in elkaar passende steenblokken. Er is zelfs een steen met 32 hoeken! De handelingen van de Inca's stonden steeds in het teken van de grote Drie: Zon, Aarde en Water. Vermoedelijk woonden er tijdens de hoogdagen ongeveer 1800 mensen. Waarom de stad verlaten is blijft nog een vraagteken.
Rond 10 uur begonnen we aan de beklimming van de Huaynapicchhu. Ongelooflijk dat de Inca's zelfs nog maar het idee hebben gekregen, om hier trappen aan te leggen. Vanop de top kan je, mits wat verbeelding, zien hoe het grondplan van Machu Picchu de vorm heeft van een condor.
Wij besloten om de alternatieve route naar beneden te nemen,  zo goed als geen toeristen hier, maar we hebben wel nog anderhalf uur moeten klimmen omdat dezxe route helemaal rond de berg ging.
Vermoedelijk hebben we meer dan 2500 trappen gedaan die dag.
Tegen 15u namen we afscheid van deze geweldige plek. Na een stempel in ons paspoort te ontvangen begonnen we aan de afdaling. We konden niet geloven dat we dezelfde weg ook naar boven waren gekomen!
Moe, maar zeer tevreden, kwamen we terug aan in Aguas Calientes, waar we afspraak hadden met onze gidsen om iets te gaan eten en onze treintickets in ontvangst te nemen. Na afscheid van de gidsen, was het wachten tot we op de trein konden stappen.  We gingen nog wat bier drinken en kregen het voor elkaar om gratis een pisco sour te krijgen wanneer we een grote pizza bestelden.
Vreemd genoeg hadden wij de eerste trein en de rest van de groep een latere trein. We hebben dan ook geen afscheid kunnen nemen. Zo goed als iedereen ging ook terug naar Cusco. Wij bleven in Ollantaytambo. een vestiging die de weg naar Machu Picchu bewaakte. Een mooi dorp waar het originele Incastadsplan nog bewaard is gebleven. De koloniale gebouwen zijn op de originele Incagrondvesten gebouwd. Tegen de bergflanken kan je nog vele ruines ontdekken. Vanop het terras van onze tweede hostal hadden we een prachtig zicht op deze ruines. We maakten een wandeling door dit pittoreske dorp onder begeleiding van een van de plaatselijke honden. Opvallend veel mensen in traditionele klederdracht.
Na 2 nachten in Ollantaytambo reisden we per collectivo verder naar Chichero. Alweer zo een pittoresk dorpje waar we de markt wilden bezoeken. Jammer genoeg konden we de Plaza niet betreden zonder een toegangsticket te kopen van elk 10 euro. Dus besloten we om verder te gaan naar Cusco. Daar hadden ze gelukkig nog een kamer vrij voor ons, want we arriveerden een dag eerder dan gepland.
In het mooie, maar o zo toeristische Cusco, hebben we onze tijd vooral doorgebracht met uitslapen, werken aan de blog en internet.
We nemen afscheid van Peru (en Bolivia) waar de vrouwen hun kinderen in een stevige doek op hun rug dragen. Waar je (jonge)  kinderen dingen ziet verkopen op straat. Waar je bij (vooral) vrouwen met fluogroene vestjes een gsm kan lenen om even te telefoneren.  Waar Evie, om budgetaire redenen, regelmatig vlees heeft gegeten en wij kilo's popcorn achter de kiezen hebben gestoken.
We hebben veel mooie dingen gezien in Zuid-Amerika, maar ons hart heeft het niet gestolen. We kijken er dan ook naar uit om verder te reizen naar Noord-Amerika. We zullen het voelen in onze portefeuille maar we zullen ook weer gewoon vlot kunnen communiceren met de mensen. Miami, here we come!
Adios amigos y amigas!