Salar de Uyuni

Na een dagje in La Paz sprongen we weer op een bus. Echt wel letterlijk te nemen, want we zijn de busterminal niet eens binnen geweest. Toen we van de collectivo stapten, zagen we de bus naar Oruro vertrekken. De 3, 5 uur durende busrit ging door de Altiplano. Een redelijk desolaat landschap, dat naar het schijnt te vergelijken zou zijn met de Tibetaanse hoogvlakte. Hier en daar zie je een dorpje of mensen die op het veld werken. Bomen zie je hier niet, enkel "kale" bergen.
We kwamen mooi op tijd aan in Oruro om de trein te nemen naar Uyuni, maar dat deden we niet omdat alle treintickets voor de 2de klasse waren uitverkocht. Dan maar terug naar het busstation gewandeld, waar we een veel goedkoper bussticket kochten. Dat wachten in zo een busterminal is ook wel iets apart. De hele tijd hoor je mensen bestemmingen roepen. Dat om de bussen tot de laatste stoel vol te krijgen. Na enkele uurtjes wachten in de terminal konden we dan eindelijk onze reis verder zetten.  
We stapten in de bus en hebben een uur lang gadegeslaan hoe de Bolivianen aan een nachtelijke busrit beginnen. Terwijl de reizigers hun vele bagage naar hun plaats sleuren en die in het bagagerek proppen, vragen wij ons af of ze het concept van de bagageruimte onderin de bus wel volledig begrepen hebben. Ondertussen passeren er allerhande verkopers in de bus. Brood, gelatines, warme broodjes, radio's...het kan allemaal nog aangekocht worden net voor vertrek. Naast ijsjes, zijn ze hier ook verzot op artificeel uitziende gelatinepuddings. Toen iedereen eindelijk op zijn plaats zat of in de gang, vertrok de bus en moesten er nog enkele verkopers in allerijl van de bus stappen. Een hilarisch moment!
De busrit zelf was minder hilarisch. Halverwege was het gedaan met de asfalt en reden we over een hobbelige zandweg door de nacht. De bus en onze neus was alweer snel gevuld met stof. In het midden van de nacht, rond 3u30, arriveerden we in het koude Uyuni. Ons idee om te wachten in de busterminal tot dat het licht werd viel in het water, want de terminal bleek niet meer dan een soort plein te zijn. Dan maar opzoek gegaan naar een overnachtingsplek. Het eerste hotel waar we aanbelden had een bed voor ons. Totaal uitgeput kropen we onder onze 4 dekens en sliepen we enkele uurtjes.
Na een warme douche gingen we in enkele reisbureau's informeren naar prijzen voor een 3-daagse rondtour in het gebied rondom Uyuni. We boekten voor de volgende dag en maakten een wandeling door het dorp. We bezochten het treinstation, maar konden geen ticket kopen omdat het loket gesloten was. Toen we aan de sporen foto's wilden maken, werden we door een politieman weggestuurd, met de boodschap dat fotograferen verboden is. Dan maar teruggekeerd naar het hotel, waar Duffy een filmpje keek terwijl Evie de was deed, samen met de 'kuisvrouwen' van het hotel. Die kwamen spontaan waspoeder bij de was gooien, wat geen slecht idee was, vermits Duffy's 'marcellekes' onderhand grijs-beige beginnen te zien, in plaats van spierwit.
De volgende ochtend stonden we ruim op tijd aan het reisbureau met ons rugzakse, klaar voor een 3-daags avontuur. Tijdens onze eerste stop aan het treinenkerkhof begon onze camera te flippen. We zouden hem de komende dagen niet kunnen gebruiken!! Dat was fameus balen. Gelukkig hadden onze medereizigers ook camera's en stelden ze meteen voor om foto's door te sturen. Dat was echt wel nodig want het waren 3 dagen vol prachtige natuurverschijnselen!
De eerste dag bezochten we de grootste en hoogst gelegen zoutvlakte ter wereld. We stopten in het dorp waar zo goed als iedereen in de 'zoutindustrie' werkt, we reden langs zouthoopjes die deel zijn van deze industrie. We bezochten een voormalig zouthotel waar alles uit zout is gemaakt. We aten onze lunch aan het 'Isla del Pescado', een eiland in het midden van de vlakte, dat van ver een beetje de vorm van een vis heeft. We kregen een soort kleinere versie van een struisvogel te zien. Een inheems dier volgens onze gids.  We maakten er een prachtige wandeling op het eiland, tussen de grootste cactussen die wij ooit gezien hebben. Het was werkelijk een prachtig zicht om tussen de cactussen te staan en omgeven te zijn door de witte vlakte. Sommigen cactussen waren meer dan 500 jaar oud en stonden er dus al voor de Spanjaarden deze gebieden koloniseerden. We bezochten, aan de rand van de zoutvlakte, een grot met 3 mummies die volgens onze chauffeur/gids/kok, overblijfselen zijn van een volk dat leefde met de maan en het leven liet toen de zon begon te schijnen. Na dit vreemde verhaal brachten we onze rugzakken naar ons zouthotel. Daar werd Evie''s aandacht opgeeist door het 3-jarig zoontje van de eigenaars. Toen ze hem zei dat ze naar de wc moest, trok hij haar bij de hand naar de gevraagde plek. Daar stapte hij de wc binnen en sloot achter Evie de deur. Er zat voor haar niet veel anders op dan onder het wakende oog van het kind haar behoefte te doen. Toen ze haar broek afdeed riep het kind heel verbaasd:" Mira, mira" (kijk, kijk) terwijl hij naar haar dijen wees. Blijkbaar had hij nog nooit zo'n witte dijen gezien! Niet lang daarna kroop hij onder de deur om die vervolgens langs buiten voor Evie te openen.
Na deze wc gebeurtenis reden we terug naar de immense witte vlakte, om daar te genieten van een 360 graden zonsondergang met onze Europese compagnons. Een Noorse, een Deense en 2 Duiste dames. We waren het er allen overeens dat we het 'getroffen' hadden met onze groep en onze gids.
Terug in het hotel was het behoorlijk afgekoeld en aten we koekjes en dronken thee om ons op te warmen tot het lekkere avondeten werd geserveerd. We kropen redelijk vroeg onze zoutbedjes in, Duffy als enige man tussen 5 vrouwen. Onze "hottie" lag te slapen in zijn boxershort, terwijl een van onze medereizigers zo goed als al haar kleren aan had en daar bovenop nog een slaapzak en 4 dekens.
Na het ontbijt lieten we de zoutvlakte achter ons en reden langs het dorp San Pedro richting een kleinere zoutvlakte. Lange tijd hadden we zicht op een semi-actieve vulkaan van 5865m. Die op de grens staat met Chili. De hele voormiddag reden door een 'ver van de wereld' landschap. Moeilijk te omschrijven en eigenlijk ook te mooi voor woorden. De ideale setting voor een film over Mars of een scene uit Star Wars. We zagen, bijvoorbeeld, een berg met een gigantisch cirkelvormige 'krater', veroorzaakt door een asteroide inslag.
De lunch werd deze keer geserveerd aan de eerste lagune van die dag. Alweer een fantastische plek, waar vreemd genoeg, flamingo's leven. De eerste wilde flamingo's die wij in ons leven hebben gezien. Ongelooflijk dat deze dieren overleven in deze harde omgeving. Er leven in dit gebied, naast andere schepsels, 3 soorten flamingo's. Onderweg naar de andere lagunes, kregen we ook verschillende groepjes vicuna's te zien. De schattige versie van de lama. We hebben zelfs 2 zorro's (vossen) gezien! Een ervan kwam tegen grote snelheid naar de jeep gerend. Toen onze chauffeur stopte en een een ei een 3-tal meter van de auto neerlegde, konden we de vos goed bekijken. Hij was wat schichtig, maar de honger was blijkbaar groter dan de angst. Voor ons was het, alweer een eerste keer, dat we een wilde vos van zo dichtbij konden zien.
Na de lagunes kwamen we langs vreemde rotsformaties, die door duizenden jaren lange erosie zijn onstaan. Een van die formaties wordt de 'arbol de piedra' genoemd omdat die op een stenen boom lijkt. Het maakte deze trip alleen maar meer surrealistisch. Onze laatste stop was de 'laguno colorado'. Hier gingen we even aan de oever van het roodgetinte meer zitten, zodat we konden genieten van de flamingo's, het landschap en de stilte. De koude joeg ons terug naar de jeep, die ons naar onze volgende overnachtingsplek bracht.  Daar kregen we na de thee, alweer een heerlijk avondmaal met wijn voorgeschoteld. Ze hadden ons gewaarschuwd dat het een zeer koude nacht zou worden. Evie heeft er niet veel van gemerkt omdat ze genoeg laagjes had aangetrokken en Duffy heeft gewoon, als elke andere nacht, in zijn boxershort geslapen.
Onze laatste dag was een dag die we hoofdzakelijk in de auto hebben doorgebracht. We moesten ook vroeg vertrekken. Rond 5u30 zaten we allemaal, rillend van de kou in de jeep, klaar voor vertrek. Door de duisternis reden we naar het geopthermische gebied. Tegen dat we de geisers hadden bereikt, kondigde de zonsopgang zich aan. Alweer een surrealistisch zicht op het hoogste punt van onze reis, 4900m boven de zeespiegel. We moesten niet lang kou lijden want onze volgende stop was een warm water poel. Waarschijnlijk is dit een van de mooiste plekken ter wereld waar je een heerlijk warm bad kan nemen. Omgeven door bergen, zicht op een grote lagune waar flamingo's en andere vogels rondscharrelen in het ochtendgloren. Gewoonweg adembenemend. Op de koop toe kregen we na ons warm bad ook nog eens een stapel pannekoeken voorgeschoteld!
Nu waren we helemaal klaar voor de verderzetting van onze toer op grote hoogte. Maar eerst moest er een band vervangen worden. Dat klusje was snel geklaard met Duffy's hulp. (Bandproblemen zijn ons niet vreemd.)
We reden verder langs de 'laguna blanco' en stopten aan de 'laguna verde' die gelegen is aan de voet van een prachtige vulkaan.  Lang konden we hier niet in de koude blijven staan, want 2 van onze compagnons moesten op tijd aan de Chileense grens staan om hun bus te halen. Mooi op tijd arriveerden we aan de grenspost, die niet veel meer was dan een huisje. Van een omheining of dergelijke was geen sprake. Ook hier zagen we een vos, op zoek naar eten. Onze eieren waren 's morgens allen in de pannekoeken verdwenen. Toen de Duitse dames goed en wel op de bus zaten, vervolgden wij onze 6uur durende weg, terug naar Uyuni. Saai was deze weg allesbehalve dankzij het fantastische landschap. We kregen nogmaals een mooi zicht op de 'laguna colorado', zagen een kudde lama's, reden door een soort maanlandschap, stopten na 3 uur rijden voor de lunch, waar nog een band vervangen werd, passeerden nog meer vreemde rotsformaties, reden door beekjes en toen onze gids meedeelde dat we binnen de 20min terug in Uyuni zouden zijn dacht band nr. 3 daar anders over. Opeens werden we bijna van de weg geslingerd en een fractie later zagen we hoe een van de wielen ons voorbij rolde en vele meters verder tot stilstand kwam. Wij stonden inmiddels ook stil en konden de schade opmeten. Het was duidelijk dat onze chauffeur goede reflexen heeft en wij een beschermengel. Blijkbaar waren de bouten afgebroken en kon er dus ook geen wiel meer vervangen worden. Gelukkig hebben  ze ook hier een GSM en kon er een vervangwagen opgebeld worden. In de tussentijd konden wij dan nog wat genieten van het landschap en de opkomende maan.
We arriveerden nog mooi op tijd  in Uyuni om een busticket te kopen naar La Paz voor diezelfde nacht.
Deze busrit ging een stuk vlotter dan de heenreis. Niet alle zitjes waren verkocht, dus konden we elk 2 zitjes inpalmen om de nacht door te brengen. We arriveerden net voor zonsopgang in La Paz en na enkele uurtjes wachten in het busstation wandelden we naar het centrum.
Blijkbaar drukke tijden in deze hoog gelegen stad want er waren maar weinig kamers vrij en we belanden in een eenpersoonsbedje. Maar ja, voor 2,5 euro hoort ge ons niet klagen. Het slapen in dat bedje viel beter mee dan verwacht en we hebben het dan ook 6 nachten vol gehouden.
We hebben meer tijd doorgebracht in La Paz omdat we onze fotocamera wilden laten repareren. Wat 1 dag  zou zijn werd 3 dagen wachten! Het duurde blijkbaar zo lang alvorens de man begreep dat hij de camera NIET kon herstellen. We kregen de camera in slechtere staat terug en moesten dan ook, volledig terecht, niets betalen. In deze tijden kan een westers mens niet meer reizen zonder camera. We hebben dan een halve dag doorgebracht in de "electrostraat" van La Paz om camera's en prijzen te vergelijken, alvorens een nieuwe te kopen.
De overige tijd van ons verblijf hebben we nuttig doorgebracht met het aankopen van allerlei typische hebbedingetjes, het opzoek gaan naar goedkope eetgelegenheden en het eten van frietjes, popcorn en pindalatten.
We brachten ook een bezoek aan de 'Valle de la Luna'.  Aan de bushalte stond een muziekgroepje rock covers te spelen. Een leuke afleiding terwijl wij uitkeken naar de bus die ons naar de vallei zou brengen. De weg ging door de rijke buurt van La Paz, de huizen zijn hier helemaal afgewerkt, en na 12km konden wij afstappen. We maakten een wandeling tussen de vreemde rotsformaties die onstaan zijn door eeuwenlange erosie. We kozen een niet-toerisctische route en ontdekten dat de riool van het nabij gelegen dorp naar de rivier stroomde. Ondanks de nare geur konden we de omgeving met zijn vreemde geologische verschijningen wel apprecieren. Op een gegeven moment konden we niet verder en moesten we de rivier oversteken.  De rivier zelf was allesbehalve breed, maar er lag een redelijk brede strook modder rond. We sprongen van de ene steen naar de andere. Evie's voet gleed halverwege de modder, maar voor de rest raakten we heelhuids aan de andere oever. Vandaar konden we onze wandeling, langs cactussen, richting het dorp verder zetten. Daar was blijkbaar een of andere festiviteit aan de gang want iedereen liep er op zijn paasbest bij. De vrouwen droegen extra hoge bolhoeden en droegen hun gouden juwelen. Hun kledij was a sortie met hun schoentjes.  Op straat werd muziek gespeeld en bier verkocht. We  zagen de helft van het dorp dansend en beschonken door de straat voorbij komen. Een mooi spektakel alvorens terug te keren naar de stad.
De volgende dag  ondekten we dat we omwille van het wachten op de camera wel wat tijd waren verloren en een bezoek aan Arequipa en de Colca Canyon nipt zou zijn, voor onze reisstandaard. We keerden dan maar vroeger terug naar Cusco en namen afscheid van het land van de ijsjeseters en vrouwen met bolhoeden en bolrokken.