Auckland en west NZ

De vlucht uit Thailand was vlot verlopen. Na het bekijken van een paar films en wat getetter met een Bhutaans koppel kwamen we aan in Sydney. 3 Uurtjes later zaten we op het vliegtuig naar Auckland, Nieuw-Zeeland. Daar zijn we dan oververmoeid op de bus gestapt om in het centrum te geraken en bij onze couchsurf, Colin. We kwamen hem tegen onderweg naar zijn appartement en sleurde ons met onze overvolle rugzakken nog leutig mee om iets te gaan drinken. We waren absoluut oververmoeid na 30 uur wakker te zijn.

Het viel wel meteen op hoe georganiseerd, proper en rustig het hier is in vergelijking met Asie. Zelfs in het midden van de stad. Aangenaam dat iedereen gewoon Engels spreekt en je dus alles kan vragen wat je maar wil weten. Ook wel vreemd dat het zo Europees is terwijl we aan de andere kant van de wereld zitten!

Na een stevige nachtrust konden we dan aan onze auto zoektocht beginnen. We hebben dan toch beslist een campervan te kopen. De prijzen van de huurcampers zijn absoluut "er over".

Na 2 dagen op het internet gezocht te hebben en heel wat verkoopsadvertenties gezien te hebben in de backpackersverblijven, hadden we dan een selectie gemaakt. Elke telefoon die we deden kwam uit op een:" Oh sorry, we just sold it!"  Op de koop toe moesten we ook weg uit Colins appartement na 2 nachten en het is fameus duurder om in Nieuw-Zeeland te overnachten dan in Azie. Dat was effe slikken!

Dan maar naar de automarkt op zaterdag. een beperkte keuze maar genoeg voor ons. Anders kunnen we niet meer kiezen. Na enkele campertjes bekeken te hebben viel ons oog op een Mazda Bongo Brawny uit 1995. De registratie en de WOF (warrenty of fitness) zag er heel goed. Veel ruimte, een goed bed, alleen boven de 300 000km op de kilometric. De vraagprijs was 2500$. Na een proefritje en een babbel maakte wij er 2300$ = 1150 euro van en het  italiaans koppel was akkoord.

Tegen de vroege avond snorden we in onze campervan alias PACO, vanuit Auckland naar het Zuiden van het Noordeiland.

We hebben besloten, met veel pijn in het hart, om NIET naar het Zuideiland te gaan. Ondanks alle mooie verhalen die we erover hoorden! We wilden niet, zoals in Scandinavie, uuuuuuuren doorbrengen in de auto. Dat kon onze PAco toch niet aan. En we zijn van het principe: "Wat we doen, doen we goed en op 't gemakske"

Onze eerste overnachtingsplek in het wilde Nieuw-Zeeland (NZ) vonden we aan een rustiek meertje, Lake Waikare. Het was even zoeken, want er zijn geen zijweggetjes, den bos in, zoals in Europa. hoewel er grond genoeg is. Onderweg al microgolfovens gespot die dienst deden als brievenbus.

De volgende dagen zouden we langs de omgeving van de westkust rijden. Elke dag valt er wel iets nieuws te zien. Zoveel natuurwonderen zijn er hier. Het werd ons al snel duidelijk dat je als cultuurfreak hier niet echt iets te zoeken hebt. De oorspronkelijke bevolking, de Maori's, zijn hier zelf nog maar een 800-tal jaar. (De info hierover is wat verwarrend)

Onze eerste kennismaking met de originele plantenbegroeiing van NZ was een absolute overweldiging. Ook omdat het contrast met de weiden enorm is. In het Pirongia Forest zagen we de eerste varenbomen, lianen, dikke bomen, groene bodembedekking.. en dit was nog maar het begin.

We reden verder naar de kust, die in niets te vergelijken is met de Belgische kust. Ruwe kliffen en rotsen waar de zee tegenaan golft. We vonden een overnachtingsplek enkele km's uit Raglan, aan de voet van de uitgedoofde Kariori vulkaan.  Deze is begroeid met bossen. Onze spot was op enkele meters van een steile kif die uitgaf op een, wat leek op een ideale setting voor de film, Lord of the Rings.

In de loop van de volgende dagen gingen we de Bridal Veil waterval bezichtigen. Een riviertje stort zich hier 55 meter diep naar beneden.  Een heilige plek volgens de Maori's, waar  feeen zouden leven. Als wij feetjes waren zouden we hier ook komen wonen.

Een van de prachtigste watervallen die we ooit hebben gezien is de Marokopa waterval.  Met open mond stonden we er naar te kijken. Het water stort zich langs een diepe, brede rotswand naar beneden.

Onder een natuurlijke brug, konden we na zonsondergang een fantastisch glimwormfestival beleven. Het was alsof je naar een sterrenhemel kijkt.  Een magisch moment, zonder dat we daarvoor hoefden te betalen! Wat de andere toeristen wel doen, 25km verderop in de Waitomo grotten. (attracties in NZ zijn heel duur). Als je goed nadenkt, argusogen hebt en dieper de natuur in gaat, kan je bijna alles gratis doen.

Na de glimwormen moesten we in het donker opzoek naar een overnachtingsplek. Duffy mocht onder het wakende oog van Evie niet te snel rijden, omdat ze vreesde dat een (o)possum, egel of ander wezel, onder PAco's wielen terecht zou komen. Een hele opgave want het was pikkedonker.  De nacht bracht ons naar een klein dorpje, waar we een NO EXIT straatje zijn ingereden, en ons langs de kant geparkeerd hebben. Tot onze verbazing werden we wakker aan een zwart strand! Buiten enkele vissers, was het strand zo goed als verlaten. Een hoog ijzergehalte zou de oorzaak zijn van dit zwarte strand. Tegen het einde van onze wandeling, langs deze prachtige ruwe kust,werd het te warm om dit zand met blote voeten te betreden.

Onze route ging verder langs de Forgotten World Highway.  Een heuvelachtig gebied, waar de inpakt van de mens zeer duideljk te zien is.. Langs heel deze route zie je weiden en nog eens weiden waar vroeger bossen en nog eens bossen waren. Halverwege kwamen we terecht in een dorpje dat perfect zou passen in een westernfilm!

Opvallend op de Nz'dse wegen zijn de vele plategereden (o)possums. In vroegere jaren geintroduceerd voor zijn bont, zijn ze nu een 'pest' omdat ze een bedreiging zijn voor de vogels op NZ. Die hebben zich in de loop der eeuwen ontwikkeld in een land zonder roofdieren. Een 2-vingerdik boek toont ons alle vogels die reeds zijn uitgestorven op NZ! Ze zeggen dat het hier stil is, in vergelijking met 200 jaar geleden. Een voordeel aan al dat platgereden wild is dat je hier en daar een havik van dichtbij kan zien op de weg.

Als je de kaart van NZ bekijkt, zie je in het westen het cirkelvormig Egmont nationaal park! Het centrale punt is hier de vulkaan Taranaki. Velen komen hem bewonderen, maar sommigen krijgen hem niet te zien. De goden zijn ons blijkbaar goedgezint, want we hadden een volledig zicht op de vulkaan, toen we terugkwamen van onze wandeling in het park. Onze wandeling bracht ons langs prachtige uitzichten, struikenbossen, een machtige rivierbedding en sprookjesachtige bossen.

Terug beneden, in de schaduw van deze vulkaan, kwamen we terecht in een prive Elvis museum. Reeds 50 jaar verzameld Kevin D. Wasley,in zijn garage, alles wat hij kan vinden, dat te maken heeft met The King of Rock 'n Roll. Duffy kon zijn hartje ophalen en werd bevangen door nostalgie.

Onder weg naar Wanganui, kon Evie haar hartje ophalen in 'the Bushy Park'. Een geisoleerd bos waar ze intensief komaf maken met geintroduceerde, schadelijke dieren en planten. Op deze manier creeren ze een veilige haven voor vogels.  Het is dan ook hier dat we onze eerste typische NZ'se vogels zagen. Sommigen hebben we nergens anders meer gezien! Gelukkig voor ons hadden ze hier ook een douche voor de bezoekers en konden we onze eerste avonturen van ons afspoelen.