Bangkok, Thailand

Alweer een excellente service op onze vlucht naar Bangkok. Jammer genoeg konden ze in deze luchthaven onze nepalese roepies ter waarde van 50 euro ook niet wisselen. SHIIIIITT

De aankomst was iets minder want van de vriendelijkheid van de Thai was in de luchthaven niet veel te merken.  Oorspronkelijk gingen we ook in Bangkok couchsurfen. Bij aankomst telefoneerden we naar onze gastvrouw maar ten eerste verstonden we bijna niks van wat ze zei. Ten tweede was het onbegonnen werk om uitgelegd te krijgen hoe we bij haar thuis moesten geraken. Ten derde woonde ze 2 uur uit het stadcentrum. Ten vierde had Evie honger. We hebben dan vriendelijk bedankt en onze 2de optie in acht genomen.

Met ons nieuw laptopeke wat gezocht hoe we er konden geraken. Op dat QWERTY laptopeke dat een gouden cover heeft missen trouwens wat symbolen zoals: de trema, het symbool voor euro, tot de 2de en 3de macht. Vandaar dat we sommige dingen altijd fout schrijven. Al de andere schrijffouten zijn te wijten aan Evie's beperkte kennis van de nederlandse spelling. Die kennis gaat er overigens alleen maar op achteruit met al dat reizen.

Het was even zoeken naar de bus na een changement de plan. En uiteindelijk hebben we de taxi genomen omdat dat met 2 mensen op het eerste zicht niet veel duurder leek. Het was een redelijk lange rit en we moesten moeite doen om niet in slaap te dommelen na onze korte 2de nacht in Hong Kong. Dan waren we ineens in de buurt van onze 2de couchsurf optie, met de naam "the overstay". De taxichauffeur vond het niet en wij zagen het ook niet door onze puilogen. En plus sprak die vriendelijke chauffeur alleen maar Thais en uiteindelijk hebben we van pure miserie, en met het oog op de meter, duizend keer stop gezegd en uitgestapt. Onze volgende confrontatie was dat de eerste 5 mensen aan wie we de weg vroegen geen enkel daarvan een woord engels sprak. Uiteindelijk hebben we dan getelefoneerd en de opluchting was groot toen er aan de andere kant een native speaker aan de lijn  was. We wisten dat we in de buurt waren en na een korte uitleg stonden we dan aan "the overstay"

"The overstay"...kennen jullie de kraakpanden van in de jaren '70 en '80? Daar kan je dit 'ding' perfect mee vergelijken. Naar het schijnt zou het een oud hoerenhuis zijn geweest. Een bar beneden met  ergens in een zetel een rus die zijn roes uitslaapt. Achter de bar de man van aan de telefoon. Een 40-jarige engelsman die blijkbaar de weg naar Engeland niet meer terug vind. Hij leidde ons rond. Een keuken waar je geen vlees mag bereiden, als je er al iets wou koken. Op 1 van de verdiepen stonden een stuk of 10 stapelbedden waar nog mensen hun roes uitsliepen. Een stuk of 4 wc's voor de 25 mensen die hier rondhingen, waarvan er slechts 2 iets of wat functioneerden. Koude douches. Een stapel achtergelaten kleren en kunst tegen de muren. En voor de rest was het een vies rommelkot. Dan maar aan de toog gaan hangen en meteen het positieve aan deze plek ontdekt. Iedereen die hier rondhangt is wel sympathiek en vlot in omgang. Binnen de kortste keren waren we dan ook honderduit aan het vertellen over onze reiservaringen en vise versa aan het luisteren naar andere verhalen. Na ettelijke uren zijn we dan ook eindelijk iets gaan eten in 1 van de vele straatkraampjes en WAW wat was dat heerlijk! De vrouw achter het fornuis was ook de vriendelijkheid zelve.

Na nog wat gehang aan de toog en enkele biertjes zijn we dan eindelijk gaan slapen op 1 van de weinige matrassen die het pand rijk was. Het was ook enkel een vieze, versleten dubbele matras, geen lakens ofzo. Gruwel. Dan maar op onze slaapzakken geslapen i.p.v erin. Nu ja, het was toch te warm om in onze slaapzakken te slapen. 33 graden...dat voel je 's nachts nog in een megastad. Het strafste van al was dat we moesten betalen voor deze kamer. Normaal gezien 200 thaise bath omdat er een matras was in deze prive kamer. We moesten maar 100 bath betalen omdat er normaal geen matras zou zijn.De volgende dag hebben we dan ook een andere slaapplek gezocht want "the overstay" was er 'over'.

Eerst naar het station gegaan om een treinticket te regelen om naar het noorden te reizen. We zijn met de boot gegaan, die hier als openbaar vervoer dient, omdat het in de stad overvol was vanwege de festiviteiten ter gelegenheid van de verjaardag van de koning. Heel veel mensen liepen rond met een roze T-shirt. Blijkbaar de kleur van de koning?! Vroeger was de kleur van de koning geel maar sinds hij in het ziekenhuis heeft gelegen en ter hoogte van de lenden is geopereerd is de kleur veranderd in roos. Volgens Duffy hebben ze iets teveel weggenomen en daarom... Overal zie je foto's van de 82-jarige man en allerlei speciale versieringen zijn te koop. Een grappig zicht.

We zijn ook langs een kermis gekomen. Over een afstand van +/- 1 km kon je vanalles zien: shietkraampjes, eetkraamkes, kraampjes met kleren, ... Ze verkochten er ook wormen en andere insecten. Deze maaltijd toch maar overgeslagen.

Een leuk en vooral proper guesthouse gevonden met vriendelijke eigenaars in het centrum van de stad, in de toeristenzone rond Khao San road. Ze bleken ook geweldige bedden te hebben. Een zaligheid na die 2cm dunne matrassen in Nepal

Ondertussen hadden we al begrepen dat de Thai inderdaad vriendelijke mensen zijn. Anders dan in Nepal helpen ze je om je te helpen, niet om business te doen. Heel aangenaam. En die brede glimlach kunnen we ook apprecieren. Duffy is dan ook volledig verkocht aan Thailand en de mentaliteit van de mensen. De rokskes van de vrouwen zijn ook veel korter dan die in Nepal. Evie is vooral onder de indruk van de vele mooie bloemen en de extravagante tempels.

De tweede dag onze neus achterna zonder stadsplan. We hebben nu al lang geleerd dat je meestal toch op de ''belangrijke" plekken terecht komt zonder kaart. We zijn in een What (tempel) terecht gekomen waar we gratis drinken kregen en ook eten konden krijgen. Daar heeft Evie haar eerste rietsuikerdrankje gedronken. Voor Duffy zijn de meeste drankjes en andere voedingsmiddelen gewoon te zoet, en gelijk heeft hij. Na 2 dagen was het ons duidelijk hoe gek de Thai zijn van zoetigheid. Naast natuurlijk curry met kokosmelk waar wij beiden van gruwelen. Gelukkig zijne er nog veel andere lekkere dingen te eten zoals fruit. Evie heeft Duffy nog nooit zoveel achter fruit horen vragen.

Op onze zwerftocht doorheen de feestelijke stad viel ons oog op een nepalees restaurant. Binnen gegaan om te vragen of zij misschien onze roepies konden wisselen...en dat kon. Wij dolgelukkig onze roepies gaan halen en die hebben ze in ons voordeel gewisseld in thaise bath.

's Avonds teruggegaan naar de What  om te zien of er nog eten te krijgen was. Bij aankomst was meteen duidelijk dat het officiele gedeelte van de festiviteiten was begonnen. We kregen ook alletwee een kokosnoot in de hand geduwd en dat was meteen onze eerste. Deze kokosmelk konden we wel apprecieren. Blijkbaar was heel dit feest niet voor de koning maar voor 1 van de oudere monniken die hogerop in de hierarchie was geklommen.

We hebben die avond ook nog kunnen genieten van een kanonnenvuurwerk. Mooi.

De volgende ochtend inkopen gedaan voor onze treinrit van 16uur. Ze verkopen hier allerlei vreemde gevulde broodjes met  onder andere vlees en bonenpasta met kilo's suiker in natuurlijk. Bah maar we moesten iets kopen. Ze eten hier ongelooflijk veel vlees en net als in Hong Kong verkopen ze alles gedroogd behalve bananen.  Na onze brunch met de meter-taxi naar het station en daar op de trein naar Chiang Mai gestapt. Eerst hebben we in de centrale hal nog wat Thai box bekeken op het grote scherm, zelfs de monniken keken aandachtig mee.