Chanthaburi

Te voet hebben we het land, van vrouwen in pyjama, achter ons gelaten. Terug naar Thailand. Naar de fruitshakes zonder gecondenseerde melk.

Het was een wandeling van 10km naar de grens. Gelukkig zat de zon achter de wolken. 3maal hebben we een gratis lift aangeboden gekregen. De eerste 2 aanbiedingen vonden we maar louche. De 3de hebben we aangenomen. Zo rood als een tomaat, nat in 't zweet zijn we dan aan de grens beland met 3 sloffen sigaretten teveel in Duffy's rugzak.  Dat was wel wat spannend. want we hadden tijdens het ontbijt een verhaal gehoord, diezelfde ochtend, over een kerel die niet rookt, maar wel 5 sloffen over de grens wou meenemen.  Ze hebben hem gecontroleerd en hij moest 10 000 Bath = 200 euro betalen per slof! Bij ons ging alles vlot, zonder de ongewenste controles. Voor we het wisten stonden we met een fruitshake in de hand te liften richting Chantaburi (een kleine 150 km verderop).

De eerste lift was kort. De bestuurder begreep maar niet waarom we geen bus wilden nemen. Dezelfde vraag kregen we van de 2de lift. Die reed goed door en dropte ons aan een politiecontrole. Hijzelf was een niet onbelangrijke militair, die de politie opdroeg om voor ons een volgende lift te regelen. Die kwam er binnen de 5minuten. Een korte rit in een airco mini-van, met twee jonge mannen, waarvan 1 heel goed Engels sprak, voor een Thai. Het laatste stuk zaten we dan weer in een laadbak tussen de triplexplanken. Na een avontuur van 4uur waren we dan op bestemming.

Chantaburi is een stadje van de edelsteenhandel, sinds de 15de eeuw. Het is hier niet vreemd om een zwart Afrikaan (of 2) op een brommertje te zien. Het is een mengelmoes van verschillende nationaliteiten. Het is naar 't schijnt de enige plek op de wereld, waar de edelsteenhandel op zo'n primitieve wijze wordt gevoerd.  Aan het stadje zelf is al die weelde niet te zien. Ook zie je hier niet veel toeristen. Er is ook maar 1 guest house en een handvol hotels. Gelukkig hebben wij dat guest house snel gevonden, omdat Duffy het aan 2 Germans had gevraagd.  Wij reizen vaak zonder (veel) informatie. Geen stadsplan, geen guest house adres,... .

Het guest house had wel vreemde kamers. Bijvoorbeeld een kamer zonder badkamer en raam. Onze kamer had een badkamer en raam, maar geen dubbelbed.  Duffy heeft 's nachts, in het kapotte plafond in de badkamer, voelsprieten van 10cm lang gezien! Het wezen zelf bleef verborgen.

In dit stadje vind je naast Chinese tempels ook een Katholieke kathedraal. Ze ziet er totaal westers uit en werd gebouwd in de 18e eeuw. De vrouw van het guest house was katholiek. Dat kwamen we te weten tijdens de Thaise fondue, waarvoor we werden uitgenodigd zonder duidelijke reden. Sympathiek. Allemaal samen rond een keramieke pot met daarin kolen en daarop een soort van schaal waarop ze vlees bakken en waarin ze glasnoedels met groenten gaar maken. Jammer genoeg sprak niemand van het gezelschap Engels. Dus hielden we het bij glimlachen.

De volgende dag wilden we een brommer huren om de omgeving te ontdekken. Dat viel letterlijk in het water want na het ontbijt begon het fameus te stortregenen. Ons eerste regendag in bijna 4maanden tijd. In Koh Kong had het 's nachts geregend en in Bangkok hebben we ook eens 15min regen gehad.

Dan maar verder reizen. We waren zowiezo niet van plan hier lang te blijven.