Cusco & Titicacameer in Peru

Cusco, de hoofdstad van de Inca's. De landing in de Andes was prachtig. Eens door de wolken, kregen we zicht op de groene bergen die Cusco omringen. Prachtig. Dat het bewolkt was maakte niet eens uit. Eens buiten de luchthaven kregen we een beter zicht op deze overdadig groene bergen. Het feit dat er slechts hier en daar zon door de wolken heen kwam, maakte het alleen maar meert magisch. Hebben jullie ook foto's gezien van deze streek in Peru....wel zo ziet het er ECHT uit. Het enige dat de magie doorbrak waren de vele taxichauffeurs die ons in hun autooke wilde krijgen. NO way Jose. Wat heen en weer gewandeld, geld gewisseld en dan op een collectivo gesprongen met ons grote rugzakken. Een collectivo is de goedkoopste manier om je hier te verplaatsen. Het is een soort minibuske waar mensen op en afstappen als een soort bus. Aan de schuifdeur hangt er (meestal) een kerel die alle stops aan een razend tempo meededeeld.  Het is uiteraard een zeer lokaal vervoer. Het buske zat dan ook vol met mensen die precies uit een geschiedenisboekske over de Inca's kwamen. Wat een verschil met Chili, waar veel mensen er gewoonweg Europees uitzien.
Het was een beknellende rit door Cusco, met al die bagage op onze schoot, die ons uiteindelijk in een klein straatje bracht.
Vanaf hier was het niet ver meer naar de Plaza de Armas. Langs originele Incamuren, wandelend in de regen, bergop en weer bergaf, kwamen we dan aan in onze hostal.
Cusco is een prachtige stad, een echte parel. en het is niet enkel de eerste straatjes rond de Plaza die mooi zijn. Je kan wel een kilometer verder wandelen en nog steeds prachtige gebouwen aantreffen. De ene barokke kerk na de andere. Koloniale huizen met prachtige houten balkons, schattige arbeidershuisjes...en het is er, zeker in het centrum, proper. Naast al die architecturale pareltjes zien de mensen er ook nog eens heel authentiek uit. Veel vrouwen dragen hier de typische, kleurijke kledij. Het lijkt soms wel alsof je in een National Geopgraphic documentaire rondwandeld. Soms zie je zelfs een vrouw een lammetje meesleuren in haar draagdoek. Dat is uiteraard om de toeristen uit te lokken om foto's te maken, en daar dan geld mee te verdienen. Eventjes op de Plaza zitten is al toerist niet echt volledig relaxerend. Om de 3minuten willen ze je iets verkopen: macramee armbandjes, mutsen uit valse alpacawol, kitscherige schilderijen, sigaretten, gelatinepudding, juwelen, zonnebrillen (dat vragen ze altijd aan Duffy die dan zijn zonnebril al op heeft!?). Dan zijn er nog de schoenpoetsers, masseuses, restaurantuitbaters, reisbegeleiders en bedelaars die je moet afwimpelen.

De Katholieke kolonisten hebben hun bekeringswerk hier goed gedaan. Latijns-Amerika is een walhalla voor Christenen. De straten zien zwart van 't volk wanneer er een processie door de straten gaat. Het is de Semana Santa en dat zullen we geweten hebben. Kerken stromen vol. Op straat kan je kruisen kopen gemaakt uit riet en bloemen. Ook cactussen in een kruisvorm verkopen even goed, als de zoete broodjes die ze op een ander plein verkopen. Ondanks al dat heilig gedoe hebben ze blijkbaar niet alle 10 geboden begrepen. Vooral die "GIJ ZULT NIET STELEN" is niet helemaal doorgedrongen.
Tijdens 1 van onze wandelingen aan de drukke centrale markt kreeg Evie op een bepaald moment een soort drapperige vloeistof in het gezicht gesmeten. De eerste reflex was natuurlijk dat afvegen terwijl een vrouw die zei dat het 'van boven kwam'. Meteen daarop kwam er een toeriste naar Evie toegelopen met de boodschap dat ze beroofd was. En inderdaad, de camera was weg! Evie draaide zich meteen om, op zoek naar de dader wandelde ze 2 meter verder en kreeg opeens haar camera in de hand geduwd door een vrouw. Was zij de diefvegge? We zullen het nooit weten. Maar de opluchting was in ieder geval groot!  Vanaf dat moment zijn we begonnen met zo weinig mogelijk geld en cameramateriaal rond te lopen.

Een van onze wandelingen bracht ons uit de toeristenzone. Ons oog viel op de vele "restaurantjes" waar je een dagmenu kan bestellen voor 2,5 SOL. (1 EURO = 3,7 SOL). We konden onze ogen niet geloven. De eerste dag hadden we een menu gevonden voor 6 SOL, nog steeds goedkoper dan wat de gemiddelde toerist uitgeeft aan een maaltijd. Maar 2,5 SOL... dat vroeg om nader onderzoek. We schoven onze voetjes onder een tafeltje en binnen de minuut stond er een dampende kom soep voor onze neus. Even later werd er ons gevraagd wat we als hoofdgerecht wensten (ja ja, er is nog keuze ook!) en ook dat liet niet lang op zich wachten. Achteraf kregen we nog een theetje, en in sommige restokes zelfs een soort fruitpudding.  Deze straat werd, zoals jullie al kunnen vermoeden, onze vaste eetstraat tijdens ons verblijf in Cusco. 's Avonds was een menu tot onze verbazing nog goedkoper, nl 2 SOL. 

Cusco is het verzamelpunt vanwaar iedereen de vallei van de Inca's ontdekt met als hoogtepunt een bezoek aan Macchu Pichu.  Je kan deze heilige stad bereiken via de Incatrail, maar dat kost stukken van mensen. We zijn niet bereid elk 500$ te betalen voor 3nachten en 4 dagen te zwoegen. Het zal zeker en vast wel een prachtige tocht zijn. De andere mogelijkheid is de trein te nemen. Ook duur, maar goedkoper dan de trekking. Omdat 1 april de eerste dag was dat Macchu Pichu terug open was voor publiek hebben we besloten deze uitstap te doen als we terug van Bolivia komen. Hopelijk regent het dan ook iets minder.  
Na deze beslissing konden we dan verder reizen.

We kochten een busticketje naar Puno, een stadje aan het heilige Titicacameer. Nadat we er zeker van waren dat onze bagage ingeladen was, moesten we nog een vingerafdruk plaatsen alvorens we onze plaatsen konden opzoeken. Van alle bussen die we op onze reis hebben genomen was dit een echt luxebus. Zachte, propere zetels, een steun om onder de kuiten te plaatsen en een wc aan boord. Toen iedereen zowat zijn slaap had kunnen vatten, stopte de bus en stapte er enkele politiemannen aan boord met de boodschap dat we onze spullen moesten controleren. Blijkbaar zijn er soms dieven actief op de nachtbussen.
Om 5uur 's morgens, zoals gezegd, arriveerden we dan in Puno. We bleven nog even rondhangen in het busstation dat ons een blik gaf op de zonsopgang boven het 3800 m hoog gelegen Titicacameer. In de wachthal hing een TV waarop je de Paasmis in Rome kon volgen.
Toen het licht was wandelden we naar onze hostal, El Manzano (De Appel), waar ze onze reservatie goed hadden ontvangen. We belsoten eerst wat bij te slapen alvorens deze stad te ontdekken.
Tijdens onze zoektocht naar een goedkoop restaurantje begrepen we al snel dat deze stad in niets te vergelijken valt met het mooie Cusco. We boekten dan ook dezelfde dag een 2-daagse uitstap naar de eilanden in het meer. Die uitstap begon redelijk vroeg na een ontbijt van banaan, confituur, broodjes en een tas cocathee. We werden samen met de andere toeristen  op een boot gezet en na een halfuurtje kwamen de drijvende eilanden van de Uros in zicht. We meerden aan, en werden warm onthaald door de lokale bevolking. Toeristen zijn dan ook 1 van hun hoofdinkomsten. Onze (onsympahtieke) gids vertelde ons meer over het leven van deze mensen die Aymara spreken en gelukkig ook Spaans kunnen. Het dorp bestaat uit een 40-tal drijvende eilanden, waarop telkens een stuk of  5 families wonen. Een 15-tal eilanden zijn toegangkelijk voor toeristen. De eilanden worden gemaakt uit blokken  wortels van riet. Met houten pinnen en touw worden die blokken samengehouden. Vervolgens worden er verschillende lagen riet opgelegd, tot 3 meter dik. Elke maand in het droogseizoen en om de 2 weken in het regenseizoen, wordt er een nieuwe rietlaag gelegd. Zo goed als alles wordt uit riet gemaakt. Huizen, bedden, zitplaatsen, boten,..Vooral de boten zijn zeer indrukwekkend en voorzien van een soort poemahoofd. Titicaca betekent dan ook poema-steen. De vrouwen houden zich bezich met het bewerken van textiel waar ze heelder verhalen op naaien, de mannen houden zich bezig met het riet en maken daar, onder andere, allerlei soeveniers uit die aan de toeristen verkocht worden. Wanneer je op een meer woont is de visvangst een belangrijke bezigheid. De vis wordt aan het vasteland verkocht of geruild tegen aardappelen, quinoa of andere groenten en fruit. Vanwege de hoge vochtigheid op deze drijvende eilanden, lijden al deze mensen aan reuma van kinds af aan. Ze hebben er geen medicijn voor. Ook deze mensen zijn Christenen. De Katholieken gaan elke zondag naar het vasteland omdat er enkel een Adventistenkerk is in het drijvende dorp.

Na een uurtje was het dan tijd om terug in de boot te stappen voor een tocht van 3 uur naar het eiland Amantani waar we zouden opgewacht worden door de families waar we zouden overnachten. Onderweg aan de praat geraakt met de andere toeristen. Bij aankomst konden we dan aan onze klim naar het huis beginnen.  Evie had het al door bij de eerste blik die ze wierp op de man des huize, toen ze aan elkaar werden "voorgesteld". Dit zou geen gezellig verblijf bij de familie worden. Toen we aan het huis kwamen en onze kamer werd toegewezen ontmoeten we de vrouw des huize. We overhandigden een kilo appels en een kilo mango's en kleurpotloden, stiften en schrift voor de kinderen. Al deze geschenken veranderden niets aan de lauwe ontvangst. We moesten ook lang wachten op ons karig middagmaal van een kleine kom soep en een bordje met enkele pataten en een schijfje kaas. Iets of wat met honger begaven we ons naar het centrale plein, waar we de andere toeristen weer ontmoeten alvorens we het hoogste punt van het eiland zouden beklimmen. Een prachtige wandeling naar 4200meter hoogte met fantastische uitzichten over het meer en de omringende bergen. In de verte kon je zelfs de hoogste berg (+6000meter) van Bolivia zien.  Toen we terug aan het huis kwamen probeerden we alweer een conversatie op gang te brengen maar de vrouw des huize stuurde ons naar onze kamer met de boodschap dat er daar licht was. Bijna 2 uur in een koude kamer hebben we dan gewacht op ons avondeten. Dat bleek alweer zeer karig te zijn. Toen we lieten weten dat we naar de fiesta wilden gaan zei de vrouw iets dat we niet begrepen. 5 Minuten later kwam ze het huis uit met een hele stapel kleren. Een poncho met muts voor Duffy. 2 rokken, een wit hemd met borduursel en een zwarte sjaal met kleurrijk borduursel voor Evie. Zo zagen we er wat meer als locals uit. In onze nieuwe kledij gingen we naar de fiesta. Daar aangekomen bleek iedereen verkleed te zijn en konden we enkele dansjes placeren onder begeleiding van de dochter des huize. Onder een prachtige sterrenhemel stapten we weer naar het huis, waar we als 2 blokken in slaap vielen in onze koude kamer.
De volgende ochtend moesten we vroeg op, omdat we rond 7u terug aan 'de haven' moesten zijn. We hoopten op een stevig ontbijt maar we moesten onszelf tevreden stellen met 1 pannekoekske. We namen koeltjes afscheid van de familie, naar een tip konden ze fluiten.

Op naar het volgende eiland. Na een uurtje redelijk wild varen arriveerden we op Taquille. Het zag er niet zo heel verschillend uit als Amantani. De eilanden hadden zelfs iets mediteraans. We maakten een mooie wandeling naar het marktplein. Daar kregen we uitleg over de levenswijze van deze eilandbewoners. Iedereen liep er traditioneel gekleed bij. aan het hoofddeksel van de mannen kan je zien of ze vrijgezel, getrouwd of chef zijn. De vrouwen op dit eiland kiezen hun man. Eerst moeten ze 3jaar samenleven alvorens ze mogen trouw. Een festiviteit waarop het hele eiland (3000inwoners) welkom is en ze zelf hun eten en drinken moet meebrengen. Problemen onderling worden enkel 's zondag besproken op het centrale plein.  We wandelden naar de andere kant van het eiland waar we na een luchpauze van koekjes en chocolade terug op de boot konden stappen, die ons terug naar het vasteland zou brengen.