2 semanas en Chile

Met heel veel pijn in het hart stapten we in het vliegtuig, dat ons over de Pacific Ocean, naar Zuid-Amerika zou brengen. We hebben er even over getwijfeld of we wel naar Chili zouden gaan, vanwege de desastreuze gevolgen van de aardbeveving en de tsunami. Enkele dagen voor ons vertrek was er zelfs nog een redelijk hevige naschok geweest.  Maar het is zo een groot land. Heel smal maar enorm lang. Misschien past Belgie er wel 10 keer in of zo.
De vlucht duurde ongeveer 11uur. Erg lang, maar het ging vlot zonder een uiltje te vangen. Er waren immers enkele films en documentaires die we wilden bekijken op ons prive-tv’tje. Omdat we de laatste waren om in te checken hadden we ook plaatsen gekregen die normaal gezien voorzien zijn voor mensen met kinderen. Extra beenruimte dus. YES. We vertrokken in NZ de 16e maart om 17u, we arriveerden in Chili de 16e maart om 12u 's middags. JAJA u leest het goed, tijdreizen bestaat!
Bij aankomst in Chili waren de gevolgen van de aardbeving wel te zien in de luchthaven. Buiten stonden enkele tenten en prefabs, die een voorlopig onderkomen bieden aan bijvoorbeeld het geldwisselkantoor en andere instanties.
Hoewel er weer ontelbaar veel taxi-aanbiedingen waren, reden we met de bus naar het centrum. Zonder stadsplan een beetje moeilijk om daar direct onze weg te vinden naar het hotel. De vermoeidheid, de taal, de hitte en elk 25kg bagage maakte het zeker niet makkelijker. Gelukkig is Santiago een stad met heel wat behulpzame mensen. We kwamen dus zonder omwegen aan in het hotelletje, in deze 5miljoenen stad. Na een wat moeilijke conversatie in het Spaans, kregen we een kamer naast de badkamer. Gelukkig was het er rustig, ondanks de centrale ligging van het hotelletje, want we waren doodop van de lange reis. Na wat rust konden we dan wat op ontdekking gaan in de stad en iets gaan eten. Hier en daar hingen er linten rond gebouwen gespannen met de boodschap PELIGRO/ gevaarlijk. In enkele gebouwen waren er duidelijk barsten te zien die het gevolg waren van de aardbeving.
Onze eerste ochtend kregen we een ontbijt van 3 minischijfjes brood met een tas thee. Eigenlijk niks om naar huis over te schrijven. We gingen terug de stad in, langs de mooie Plaza de Armas met o.a. een Baroke Kathedraal. Hoewel we in  Zuid-Amerika zijn voelen we ons eerder ergens in  Spanje. Chili is ook absoluut geen arm land en de mensen zien er vrij Europees uit. We hadden dan ook het gevoel dat we niet meteen opvielen...zolang we niet moesten praten.
Na een bezoekje aan het toeristisch infocentrum, wilden we richting de Barrio Bellavista  wandelen, de alternatieve buurt van Santiago. Onderweg verstuikte Evie haar enkel. Dezelfde als toen in Thailand op het eiland Koh Samet! Dan maar een windel gaan kopen, een blikje koude cola en terug naar het hotel. Daar onze kleine rugzakjes gemaakt. De rest van de bagage konden we achterlaten in het hotel. Muchos gracias!
De volgende dag verlieten we de hoofdstad. We namen de metro en vervolgens de bus naar het dorp San Jose de Maipo, dat ten midden van de bergen, op 900 meter ligt. Het gebied , Cajon de Maipo, ligt slecht een 30-tal km van Santiago. Het is een ideale toegang tot de Andes. Oorspronkelijk hadden we het idee om iets verder zuidewaarts van Santiago te reizen, maar vanwege de aardbeving hebben we het iets dichterbij gezocht.
Na een empanada met kaas achter de kiezen gestoken te hebben, kwamen we tijdens onze verkennende wandeling uit op een soort herberg. Onze bagage gedropt en verder gezocht naar eventuele andere mogelijkheden om te overnachten en wat verder het dorp uitgewandeld. We volgden een pad tot aan de oever van de rivier, waar we een iets ruimer zicht op de bergen kregen. Mooi. We zagen er zelfs een kolibrie, op zoek naar nectar in de felrode bloemen. Hier kwamen we ook onze eerste cactussen tegen.
Na onze wandeling iets gaan eten en terug gegaan naar de herberg. We waren nog steeds moe van de lange reis en het afscheid van Nieuw-Zeeland viel ons nog steeds zwaar. Communiceren met de mensen ging immers niet zo vlot, nu we de overschakeling moesten maken van Engels naar Spaans. Uiteraard is de taalbarriere niet zo groot als met, bijvoorbeeld het Thais. Spaans lijkt, mits wat fantasie, op het Frans. Gelukkig konden we ook gebruik maken van een boekje, "Latin American Spanish" dat Evie heeft kunnen lenen van een vriendin Inge.
We moesten ook weer wennen aan het feit dat we geen eigen vervoer meer hadden. Dat maakt het ook allemaal weer wat complexer, hoewel we in Azie altijd met het openbaar vervoer en al liftend hebben gereisd.

De herberg was niet de ideale plek om lang te verblijven.  Het beloofde warm water was koud.  Onze spullen genomen en naar een andere alojemiento gegaan.  Omdat het er iets rustiger was en 2000 pesos goedkoper, zijn we daar gebleven.
Het bleek een zeer goede beslissing te zijn. 
De tweede dag van ons verblijf daar in de casa van signora Veronica werden we uitgenodigd om mee te eten. Een heerlijke soep van verse bonen, mais en pompoen. Nog lekkerder dan onze eigen bonenmengeling in NZ. 's Avonds dronken we samen wijn en werd de BBQ aangestoken.
De volgende dag mochten we mee gaan op uitstap in de omgeving en konden we wat meer zien van de prachtige omgeving: wilde rivieren, kloven. kliffen, vreemde rotsen en veel bergen. Absoluut ons ding. Het gebied was vroeger een zee en er zijn dus veel fossielen te vinden naar het schijnt.
We stopten langs "de afdrukken van de duivel", maar ondanks de vele aanwijzingen van Veronica, konden we niet echt voet- en handafdrukken herkennen.  We reden door de (oude) San Gabriel tunnel. Aan de andere kant moesten we allemaal uitstappen omdat er tijdens de aardbeving rotsblokken naar beneden waren gekomen die uitgang wat versperden. We reden verder naar een vallei waar we aan de oever van de rivier wat steentjes zochten. Een prachtige plek, omgeven door bergen met (een heel klein beetje) eeuwige sneeuw.
Terug in de casa konden de voorbereidingen beginnen voor een echte fiesta met een rijkelijk gevulde tafel en lekkere (goedkope) Chileense wijn.

We hebben veel tijd doorgebracht rond de tafel op de binnenplaats. Ons Spaans ging er dan ook  elke dag op vooruit.
We hadden uiteenlopende gesprekken met Veronica en Paola, de nicht van Veronica die al van kinds af aan bij Veronica woont, andere familieleden en enkele gasten. Er was wel altijd iemand die langskwam.
We hebben veel verhalen gehoord over de hevige aardbeving van dit jaar.  Het moet echt verschrikkelijk geweest zijn, vooral omdat het zo lang heeft geduurd. Veronica vertelde ons dat er 4 meter extra strand is ten gevolge van de beving. Waarschijnlijk zal het nog een jaar duren alvorens de tectonische platen terug op hun plaats liggen. Er zijn immers bijna elke dag nog kleine schokjes. Tijdens ons verblijf is er trouwens in het Noorden nog een aardbeving geweest van 5.6 op de schaal van Richter. Evie heeft tijdens 1 nacht enkele schokjes gevoeld. Heel lichtjes, zelfs niet te vergelijken met de aardbeving in Belgie jaren geleden. 
Maar aardbevingen zijn niet het enige gevaar. Het land is ook nog eens bezaaid met vulkanen en omdat er zoveel bergen zijn moet er ook nog opgelet worden voor steen- en sneeuwlawines. Een prachtig maar o zo gevaarlijk land! En dan hebben we ook nog verhalen gehoord van de dictatuur van Pinochet. Dat gevaar is gelukkig geweken.
Het is dan misschien niet zo verwonderlijk dat de meeste mensen hier gelovig EN bijgelovig zijn. Veronica vertelde een verhaal uit haar kindertijd over hoe ze met haar moeder en zussen een geest van een oude man heeft gezien. De dag van ons vertrek vertelde Arthur, de (grappige) broer van  Veronica, ons dat er een slechte geest in zijn huis ronddwaald die aan de haren trekt en met de deuren rammeld. Blij dat we die niet ontmoet hebben.
Naast geesten hebben we ook verhalen gehoord over UFO's. Veronica vertelde dat ze op een nacht, in het zuiden van het land, een sigaretje ging roken en ineens een vliegende schotel zag die zigzagsgewijs naar beneden kwam en er dan ineens terug vandoor ging. Een van de gasten in de casa vertelde dat, toen hij op een schip werkte er iets vreemd op de radar verscheen. Toen ze buiten gingen kijken zagen ze een fel licht in de lucht dat razendsnel verdween. Aan de hand van de radargegevens hadden ze berekend dat het ding zich tegen 1000km PER MINUUT voortbewoog! En wij dachten dat een vliegtuig al snel ging.
Tarotkaarten en handlezen is hier ook absoluut niet vreemd. In Santiago kan je kaartlegers vinden aan het museum voor pre-colombiaanse kunst. Veronica heeft onze handen gelezen en het zag er heel goed. Een lang leven, 2 kinderen voor Duffy en 3 voor Evie? Veel geld en een onderneming voor Duffy en een verdere geestelijke ontwikkeling voor Evie. Duffy zou wel een kleine operatie aan het hart ondergaan en Evie zou in gevaar komen tijdens het zwemmen. Evie zou ook 2 wegen in het leven hebben. En er zal nog veel gereisd worden. We konden ons best wel vinden in deze voorspellingen.
We kregen ook een paar keer de vraag wat ons geloof was. In deze gesprekken werd het duidelijk dat er een heel pak creationisten rondlopen in Zuid-Amerika. Tot grote ergernis van Evie, wiens haren recht komen te staan van zulke kleingeestige overtuigingen. Er zijn ook veel verschillende Christelijke aftakkingen. Dat was in NZ ook het geval.

Naast al dat gepraat hebben we ook onze hulp aangeboden.Duffy heeft een dagje Arthur geholpen, met het maken van een dakgeraamte voor de nieuwe badkamer. En Evie is verschillende keren naar de winkel gewandeld. Er moet natuurlijk wel eten gekocht worden om al dat lekkere eten klaar  te maken.
Als ontbijt en avondeten was het pistollet-achtige broodjes met huisgemaakte braambessenconfituur.
Net voor de lunch werd er een TV buitengesleurd zodat we tijdens het eten konden kijken naar Zuid-Amerikaanse soaps. Voor ons heel saai want het was altijd hetzelfde verhaal van leugens en bedrog.
Tegen 3uur werd de lunch geserveerd: tortilla's met groene bonen, cazuela van kip (en frietjes voor Evie), hamburgers, viskroketjes met puree, bonensoep, salade van tomaten en komkommer We zijn geen kilo afgevallen! De wandelingetjes die we met Veronica maakten konden daar niets aan veranderen.

Na een weekje rust was Evie's enkel zo goed als genezen en besloten we een uitstapje te maken met de fietsen. Lang hebben we er niet opgezeten, want het ging al gauw bergop op een zandweg. Dan maar met de fiets aan de hand 8km naar boven gewandeld. Gelukkig waren we redelijk vroeg vertrokken want eens de zon hoger kwam te staan was er een tekort aan schaduw en  was het behoorlijk warm.  Maar het landschap was impressionant en wijds.  Jammer dat we constant gepest werden door vliegen en wespen, anders hadden we wel wat langer gewoon ergens gaan zitten om van het landschap te genieten. De terugweg bergaf, op de fietsen, ging heel wat sneller. Duffy voorop met Evie in de achtevolging.
Opeens remde Duffy bruusk toen hij iets de weg zag oversteken. Hij riep "FOTO FOTO". Evie begreep niet goed wat er aan de hand was, tot ze iets krab-achtig de weg zag over steken, en meteen bedacht dat er toch geen krabben in de bergen leven. Een fractie later begreep ze dat het hier om een prachtige reuzenspin ging. We waren wel duidelijk in Zuid-Amerika want deze spin zag eruit als een oranje tarantula. Terug  in de casa werd ons verteld dat dit inderdaad familie is van de tarantula maar absoluut niet gevaarlijk. Er zouden er heel veel leven in de bergen en de locals laten ze gewoon over hun lichaam wandelen.

Na een verblijf van 9 dagen bij Veronica en Paola was het tijd om terug naar Santiago te gaan. Het was geen makkelijk afscheid, vooral omdat we absoluut niet weten wanneer we hen nog eens zullen ontmoeten. Ze hebben zo goed voor ons gezorgd dat het voelt alsof we een tante en nicht in Chili hebben.

Stillekes zaten we terug op de bus en veranderde het landschap van bergen terug in  rijhuizen en schoppingcentra.
Onze laatste dag in Santiago wisselden we onze NZ'se dollars om in Ameikaanse dollars. Ervan uit gaande dat die NZ'se in Peru niet zo makkelijk te wisselen zouden zijn. We gingen langs het museum maar dat was gesloten. Dus wandelden we naar de Barrio Bellavista en beklommen we de San Christobalheuvel die ons een 360graden uitzicht op de stad bood die omgeven is door bergen en een laag smog. Aan de voet van het gigantisch Maria beeld zijn we 2 uur blijven zitten. Duffy heeft daar op de top een condor gespot en Evie nog een kolibrie. 
Een mooi afscheid. Nu we ook wat Spaans verstaan en spreken ging het ons allemaal wat beter af en voelden we ons klaar om onze reis verder te zetten naar Peru.