Kathmandu, hanging around

De afgelopen week hebben we dus rondgehangen in de hoofdstad. Op ons gemakske enkele bezienswaardigheden bezocht. Zoals het Durbarsquare waar we vlot de touristentaxes hebben ontweken langs de kleine straatjes. Mooie gebouwen te zien uit de 17de eeuw, alleen heel stoffig allemaal. De weg naar het plein duurde heel wat langer dan de weg terug naar het hotel. Het heeft ons een beter overzicht over de stad bezorgd.

We zijn ook onze visum gaan verlengen. Dat was even vermoeiend want we konden niet in dollars betalen en moesten dus nog een bank vinden om geld te wisselen.  Na wat gezoek is het dan gelukt en hebben we onze weg te voet verder gezet richting de Pashupati tempel waar ze de lijken verbranden. Na een uur wandelen door de verkeerschaos, het stof en de Maoistendemonstratie uitgehongerd en dorstig aan de tempel aangekomen. Daar hebben we dan een rustig plekje gevonden om onze bokes met smeerkaas en confituur op te peuzelen. We hebben ook een achterdeurtje gevonden om de tempel binnen te geraken maar hebben die kans niet genomen omdat we te weinig tijd hadden voor een bezoek. We moesten onze visum terug ophalen...so next time. Op deze lange wandeling werd het ook duidelijk dat het overal dezelfde chaos is en je niet zo makkelijk een rustig plekje vind om even bij te komen. De toeristen vind je in slechts 1 stadsdeel, de Thamel wijk. Dus als je een toerist ziet, dan ben je er bijna.

Deze week ook gaan lunchen bij Sanjeeb. Een collega van de gastheer, Naba, van onze eerste dagen in Kathmandu. Zijn vrouw had een heerlijke maaltijd voorbereid, de DAHL BATH. Rijst met linzensoep en gemixte groetencurry. Wel niet zoals de curry die we bij ons kennen, maar minstens even lekker. Ze hebben een kei-schattig dochtertje van 1jaar.  Zelf hebben ze een gearangeerd huwelijk, zoals de meeste mensen hier. De ouders kiezen iemand uit en binnen de week zijn ze getrouwd. De bruid is gekleed in het rood. En het bruidspaar loopt een hele dag rond met een megarode vlek op hun voorhoofd omdat iedereen hen een `tika` moet geven. Sanjeeb had nu wel vrede genomen met zijn huwelijk en vertelde ons dat hij weet hoe zijn vrouw zich voelt en omgekeerd. Na de lunch op de terugweg was hij aan het polsen hoeveel geld wij verdienen enz. Ik probeer dan altijd heel duidelijk te stellen dat wij veel meer verdienen maar dat wij ook veel meer moeten betalen voor huur en eten enz.

Het verbaast me elke keer hoe de mensen hier leven. Sanjeeb en zijn collega Naba hebben het alletwee redelijk goed en verdienen hun geld redelijk goed. Maar hun woonst is in niks te vergelijken met onze middenstand. Ons appartementje in Antwerpen was zelfs beter en groter! Dus je kan stellen dat de hoge kasten mensen hier in dezelfde standaard leven als onze armsten! De kinderen hebben hier eigenlijk geen speelgoed. Wat je in Belgie in 1 gezin aan speelgoed en andere kinderspullen vind, kan je hier een gans weeshuis of dorp mee gelukkig maken denk ik. Ze spelen met zelfgemaakte vliegers en fietsbanden en what ever ze hier vinden.  De ouders zijn ook niet zo overbezorgd als de ouders in Europa. Ze laten ze meer doen met als resultaat dat de kinderen meer voor elkaar zorgen. Sommige kinderen leven ook op straat, snuiven lijm en bedelen om te overleven.

Evie heeft een man gezien met 12 tenen! 6 tenen aan elke voet wel te verstaan!

We zijn in Ranu`s cyber cafe al vaste klant want hij is zo een schat van een vent. Ook in Gurung`s cafe zijn we vaste klant want het eten is overheerlijk en niet duur. Maar ja, alles is goedkoop in Nepal qua eten. We hebben ook de eerste frituur van Nepal ontdekt. Heerlijke frietjes (een hele puntzak vol) en de spring rolls en sausjes worden in kommetjes van plantenbladeren geserveerd. Beter dan plastic dus. Eigenlijk kennen we geen frituur in Belgie waar ze lekkerdere frietjes maken. Net zoals de broodjes uit de sandwichpoint met overheelijke yakkaas....MMMMMMMHHHH. Alleen al voor `t etern komen we zeker terug naar Nepal

Dus jullie lezen het. Je kan ons ergens droppen in Kathmandu centrum en we zullen ons hotel terug vinden en zeker niet omkomen van den honger.

Morgen vertrekken we eindelijk naar het zuiden. Chitwan nationaal park here we come. Ze mogen de neushoorns en ander wildlife als klaarzetten. We hadden eerst een full-packet besteld via het bureau, waar we ook onze trekking mee hadden geboekt (bij Naba dus). Maar gezien de slechte gids en het feit dat we het zelf goedkoper kunnen regelen, hebben we ons geld terug geeist. De smeerlap heeft ons eerst een week laten wachten en toen we hem eindelijk konden spreken heeft hij geen woord gerept over het feit dat die slechte gids zijn eigen broer is! We hebben wel een gratis overnachting in Pokhara gekregen. Ach ja, dat was het minste dat hij kon doen want als we de trekking individueel hadden gedaan hadden we zeker de helft minder betaald. Eerst dacht hij dat we toch nog via het bureau naar Chitwan gingen gaan MWAHAHAHA NIET dus. Een mooi voorbeeld van zijn smeerlapperij...eerst was het 400roepies per persoon voor de bus naar Chitwan, maar toen we zeiden dat we het wel zelf gingen regelen was 500roepies voor 2 personen ineens genoeg.

We zijn blij na een week de hoodfstad terug te kunnen verlaten en weer naar de natuur te trekken. Peace and quiet.