Trekking in de Himalaya

We zijn dus veilig en wel terug geraakt in Kathmandu na 2 weken in de Himalaya.

Het was zwaar! Heel zwaar met die rugzak op de rug en al dat op en neer lopen. Vooral Evie heeft afgezien van het gewicht van haar rugzak. Duffy die had er geen last van en heeft dan ook het meest van de tijd spullen van Evie meegedragen.

Tot 2 maal toe hebben we 3000m geklommen. De eerste keer op de Lang Tang route en de 2de keer op de Helambu route.

De eerste week hebben we dus de Lang Tang route gevolgd. De eerste dag hebben we een HELLRide gehad van Kathmandu naar Syabrubensi. Zoiets hebben we nog nooit gezien! In Belgie ziet zelfs de eerste fase van een weg er niet zo uit. Stenen, gruis, putten, stof, hitte, te smalle baan voor 2richtingsverkeer, enz. Het laatste stuk van de rit in den donker was zo horrible dat de zetels in het rond vlogen door de bus! De rit van ongeveer 170 km heeft 11u geduurd, waarvan de helft van de tijd met 2 achterwielen ipv 4! Zo gaat dat hier in Nepal.

De eerste dag van de trekking was heel zwaar. Het eerste stuk in de zon en dan naar boven door de jungle. Tegen de middag dacht Evie dat ze de overnachtingsplek niet zou halen. Maar na wat zalfjes smeren, eten en Duffy`s aanmoedigingen heeft ze het eindpunt van die dag gehaald. Onderweg al wat sneeuwpieken kunnen zien door de jungle heen.

De komende dagen ging het gestaag naar boven, langs de wilde rivier, door de jungle. Naar `t schijnt zouden er rode panda`s wonen. Die hebben we niet gezien omdat we het meest van de tijd naar het pad moesten kijken om niet te struikelen over de vele stenen. Regelmatig stoppen was een noodzaak om op adem te komen en de housemusic in ons lijf over te laten gaan naar een zachte slow.

Langzaam maar zeker kwamen de hoge bergen in het vizier en op de 3de dag lieten we de jungle achter ons en kon het echte werk beginnen. De nachten werden elke dag kouder en `s morgens was er geen water omdat de leidingen `s nacht bevroren geraakten. Na het wandelen zo snel mogelijk een solar douche nemen of je kon fluiten naar warm water.

De weg van Lang Tang village doen de meeste mensen op 2u. Wij deden het op 4u! Slowly slowly. Langs oude boedhistische muren en loslopende yaks, koeien en paarden. Een mens moet ook kunnen genieten van het landschap en wanneer je de 3000m gepaseerd bent, moet je zowiezo opletten voor hoogteziekte. Daar hadden we geen goesting in. Evie heeft er eventjes last van gehad (vermoeden we) want de 2de dag voelde ze zich dronken en duizelig. Na Duffy`s advies om wat druivensuiker te eten ging het wel veel beter!

De nachten waren steeds lang maar we werden verschillende keren per nacht wakker. Vermoedelijk door de kou en de hoogte. Gelukkig gingen we steeds rond 20u slapen en stonden we rond 6u30 op om tegen 8u te beginnen aan de trekking. Tijd genoeg dus om `s nachts wat te liggen woelen in de slaapzak. Duffy maakte korte metten met de nachten en nam gewoon een half slaappilletje.

Het hoogste punt op de Lang Tang route was Gyajin Gompha. Een nederzetting op 3600m hoogte, tussen de sneeuwpieken, gelegen aan een gletsjer (veel groter dan die in Noorwegen) en een enorme grondverschuiving. Het leek wel een enorme ijsvlakte omdat de stenen lichtgrijs waren. Een fascinerende plek. We hebben een poging ondernomen om 1 van de "kleinere" bergen te beklimmen, maar halverwege de top zijn we teruggekeerd omdat er wolken kwamen opzetten en het zicht verdween. Op sommige momenten zagen we zelfs de nederzetting niet meer. 

De volgende 2 dagen hebben we dezelfde route naar beneden gevolgd en op bepaalde plaatsen konden we niet geloven dat we dit omhoog waren geklommen! Die dag van Lang Tang naar beneden hebben we samen gestapt met de ouders van de village die hun kinderen naar school brachten. Het tempo lag redelijk hoog, want waar wij 2 dagen over doen, doen deze mensen in 1 dag. Zowel naar beneden als naar boven!

De mensen in deze gebieden zijn vooral afkomstig uit Tibet en enorm sterk. Ongelooflijk hoe deze tengere mensen soms tot 45 kilo op hun rug naar boven sleuren..Sherpa`s genoemd. RESPECT DUDE! En Evie maar afzien met haar 12kilo. In ieder geval waren we niet zo mieterig als de meeste toeristen die enkel hun dagrugzakje droegen en de rest aan de Sherpa`s over lieten. Maar die mieten hebben nu vermoedelijk wel geen schouderprobleem.

Gelukkig was het eten overal lekker! De boedhistische mensen die op deze hoogte leven eten geen vlees. Het is duidelijk te merken aan Duffy`s lichaam dat hij 2 weken in dit gebied heeft rondgetrokken. Geen 1keer heeft hij achter vlees gevraagd! Flinke jongen. Casinovet van 9maanden is eraf gevlogen in 2 weken. Dus iedereen die wat kilo`s kwijt wil, moet gewoon 2 weken komen trekken in de Himalaya.  Je verliest vet en kweekt spieren ter zelfde tijd.

De 2de week van de trekking was minder druk bewandeld en ook de accomodaties waren (nog) minder comfortabel. 1 keertje hebben we boven de houtreserve, op planken geslapen, in een walm van muizenpis..of zoiets.

De 2de route was eigenlijk nog zwaarder dan de eerste. Sommige dagen moesten we 1000m omhoog klimmen aan 1 stuk door, of 500m dalen en dan weer 1000m klimmen in de plakke zon, over rotsen en door riviertjes. Uiteraard werden we wel beloond met mooie uitzichten op het dak van de wereld. Tot 4620m zijn we gegaan! Langs heilige bergmeren en desolate landschappen. Fantastisch!

 Als je stijgt moet je ook weer dalen natuurlijk en dat is waar het probleem voor Duffy is begonnen. Bij elke stap naar beneden leek het alsof er messen in zijn knie werden gestoken! Met heel veel moeite heeft hij de lange weg naar beneden waardig volbracht. Geen gezaag, geen geblere. Evie prijst zichzelf gelukkig met zo een sterke man! Gelukkig heeft Duffy ook hulp gekregen van een geweldig duits koppel en 2 spanjaarden waar hij medicijnen en een knieband van heeft gekregen.

Het was dus een geweldige ervaring. Jammer genoeg hadden we de slechtste gids in Nepal gekregen. Meestal liep hij zover voor ons uit dat we hem niet zagen, achtergrondinfo kregen we niet en `s avonds deed hij zich te goed aan de locale alcohol. Overdag zei hij geen bakkes en `s avonds zei hij 20 keer hetzelfde in zijn onverstaanbaar engels. Een ware verschrikking waarin vooral Evie zich heeft opgefokt. Na anderhalve week heeft ze het hem dan ook eens tegoei gezegd op 4200m. De meeste onder jullie kunnen zich er wel iets bij voorstellen. Een vermoeide pissed off Evie. Het leek een beetje op de yeti. Duffy probeerde haar steeds in te tomen, en samen met de leuke mensen onderweg lukte dat meestal.

De mensen die je op zo een trekking ontmoet zijn allemaal een ras apart. De meeste zijn al verschillende keren in Nepal geweest of komen van een reis uit India.  Alternatief volk van alle leeftijden. En geen 1 die klaagt over de povere accomodatie..dat hoort er simpelweg bij. Veel kan je toch niet veranderen aan de accomodatie. Zoals ze het hier zeggen KE GARNE= what to do about it!

De eerste dagen hebben we opgetrokken met Cyriel. Een zalige fransman die al 10 jaar naar Nepal komt. Hij sprak vloeiend nepalees en was ook getrouwd met een nepalese uit Kathmandu. Ook zijn engels was wonder wel en hij had steeds een glimlach op het gezicht.

Daarna opgetrokken met een grappige britse die een jaar door Azie aan het reizen is. Haar gids was wel een leuke gast.

Op het einde van de 1ste week 2 spanjaarden, Oskar en Erik, uit de Pyreneen ontmoet die te snel waren voor ons. Ze werken dan ook in de bergen. Vriendelijke, positieve en vrijgevige mannen waar we grappige momenten mee hebben beleefd.

Een australisch koppel waar we ons engels mee konden oefenen.

En het duitse koppel, Hans und Ingrid, waar we hilarische momenten mee hebben beleefd op 4000m. Zij deden het ook rustig aan dus we hebben enkele dagen synchroon met hen gewandeld. Ook hun gids was een zalige jongeman, die constant nepalese liedjes zong. 

De lange weg naar beneden hebben we gedeeltelijk samen gewandeld met de nederlandse Marc en zijn zingende Sherpa.

De voorlaatste avond zijn we niet alleen de spanjaarden terug tegen gekomen, maar ook ons eerste belgische koppel, Alain en Katrien. We genoten van het vlaams spreken en het uitwisselen van onze avonturen en frustraties. Plakkers en chocolade uitgewisseld.

Na een laatste etappe door de terrasvelden en langs boerenfamilies, die heel nieuwschierig waren naar ons, zijn we dan terug beneden geraakt. Ons lichaam weigerde de laatste 3u te wandelen dus hebben we de locale bus genomen en een fantastische 40min durende rit beleefd op het dak van de bus!

Zondag dan terug naar Kathmandu gekomen, vluchtig afscheid genomen van de slechtste gids in Nepal, en een goedkoop hotel gezocht en ons te goed gedaan aan een stevige nepalese maaltijd.