Khun Yuam-Chiang Mai

Eerst en vooral willen we iedereen eens bedanken voor de leuke, warme, grappige reacties die we krijgen op onze verhalen en foto's. Het is een hart onder de riem. Heimwee hebben we niet maar dat wil niet zeggen dat we jullie niet missen..we missen jullie wel. Het is uiteraard altijd leuk iets te horen van het thuisfront. We zijn tenslotte ver van huis en zijn hier 24/24 aan elkaar toegewezen. Het schrijven van de blog en het plaatsen van de  foto's vraagt veel tijd. Reacties zijn dan altijd een mooie beloning. Het is jammer genoeg onmogelijk om al onze foto's en verhalen in de blog te verwerken. En als er een bericht is afgewerkt en gepubliceerd herinneren we ons vaak uren later andere anekdotes en situaties die we nog met jullie hadden willen delen.

Na enkele dagen hebben we het leuke Mae Hong Son verlaten. We hebben even moeten wandelen om uit het centrum te geraken en een lift te kunnen versieren. Onze eerste lift dropte ons aan een hot spring. Het is een warm waterbron waar ze een muurke hebben rondgebouwd. Niet helemaal natuurlijk dus. Veel tijd wilden we er niet doorbrengen omdat je nooit weet wanneer je een lift zal te pakken krijgen naar de bestemming. Evie heeft wat warm water over haar voeten gekapt en dan zijn we verder gegaan. De vraag is eigenlijk. Wanneer kan je nu het beste naar zo'n warm water bron gaan want zelfs in de winter is het voor ons (te) warm hier en verlang je eerder naar koud/lauw dan warm/heet water.

Binnen de minuten hadden we onze volgende lift met bestemming Kum Yhuam. Nog 55km verderop. Toen we op bestemming aankwamen vroegen de mensen die ons hier hadden gebracht wat we hier eigenlijk kwamen doen. Ons plan was hier een mobiletteke te huren en het nabij gelegen nationaal park te verkennen. Maar dat draaide iets anders uit.

Het zoeken naar een guest house in deze hitte was al geen lachertje. Toen we een hotel hadden gevonden met zeer redelijke prijzen zijn we er toch nog vertrokken omdat de jonge kerel achter de balie sprak totaal geen engels en kon helemaal niet op onze vragen antwoorden. Totaal gefrustreerd zijn we dan opzoek gegaan naar iets anders. Onderweg zijn we een begrafenisstoet tegengekomen. De kist stond op een soort kar die bevestigd was aan 2 mega lange touwen. De rouwende trokken allemaal te samen de kar vooruit. Dat vergde enig teamwerk en het ging dan ook gepaard met een monotoon tromgeluid. De overnachtingsplekken die we nog gevonden hadden waren veel te duur. 1 ervan was enkel in het Thais aangegeven en het was dus een wonder dat Duffy die gevonden had. Na anderhalfuur ofzo stonden we weer aan hetzelfde hotel. De kamer die we eigenlijk wilden was nu wel vrij en de onderhandeling ging dus van een leien dakje. Tijdens de zoektocht naar een overnachtingsplek hadden we het al iets of wat begrepen dat ze hier geen mobilettekes verhuurden. Duffy stelde voor om het toch uit te pluizen. Dik tegen Evie's goesting die naast last van de warmte het bezoek aan het nationaal park in het water zag vallen. Tijdens onze zoektocht onderweg wat gegeten. Niets gevonden, we hebben zelfs geprobeerd om aan een garage iets te huren. We hebben onszelf dan maar getroost met enkele afleveringen van LOST te bekijken op ons Goldieke (minilaptop).

De volgende ochtend stelde Duffy voor om naar het nationale park te liften en dan terug te keren naar dit dorp. Evie zag het niet zitten. Dit dorp was absoluut geen toeristische plek. Niemand sprak een woord Engels en alles was in het Thais geschreven. De bodylanguage die wij spreken komt ook niet altijd overeen met de Aziatische bodylanguage. Teleurgesteld hebben we dit stadje dan maar verlaten. Slechts 2 buitenlanders hebben we hier ontmoet en 1 ervan sprak vloeiend Thais.

We moesten een dikke 3km wandelen alvorens we op de gewenste weg kwamen, eens we dat punt bereikt hadden stopte er al snel een pick up. 30km verder stopte de auto in een dorpje waar een feest aan de gang was. Zo goed als iedereen liep er in zwarte kledij rond bedekt met klingelende juwelen. Een mooi zicht. Maar wij moesten verder door de bergen. Nu duurde het ook iets langer alvorens we een lift te pakken kregen want de meeste auto's gingen naar het dorp. Uiteindelijk na een klein uur bergop stappen in de plakke middagzon stopte er een pick up. Evie's liftgebaar was blijkbaar zeer dwingend en overtuigend geweest. We konden het eerst niet geloven..deze man reed helemaal naar Chiang Mai...dat was nog 250km!!! Dolgelukkig sprongen we vanachter in de laadbak en begonnen we aan onze langste lift door de Thaise bergen. De 2 nationale parken die we aanvankelijk wilden bezoeken reden we met spijt in het hart voorbij. Volgende keer dan maar.

Voor zonsondergang waren we terug in Chiang Mai. Moe en goed uitgewaaid, maar zeer tevreden over onze avonturen in het Noorden van Thailand.