Mae Hong Son

Na een vlotte rit in de laadbak van Jon en Priscilla zijn we aangekomen in Mae Hong Son... Gezellig stadje. We vonden vrij snel een guest house aan het meertje Jonkham. Tijdens het avondeten konden we ten volle genieten van deze idylische plek. Het meer, uitzicht op de bergen, de tempel. Dit stadje is ontstaan in de 19e eeuw. Het was eerst een kamp waar olifanten werden opgeleid en het meertje was vroeger de plaats waar de olifanten kwamen baden. Nu zie je er geen olifanten meer.

Onze eerste volle dag in Mae Hong Son hebben we het stadje al wandelend ontdekt. In de vroege namiddag, het heetste moment van de dag, zijn we naar de tempel op de heuvel gewandeld. Gelukkig hadden we eerst nog een fles water gekocht want bij aankomst parelde het zweet op ons voorhoofd. Terwijl jullie in Belgie verkleumen van de kou weten wij soms niet waar te kruipen van de warmte. Het laatste stuk van de trap die toegang gaf tot het tempelcomplex was versperd door een hele hoop schoolkinderen. Voor hen moet het een grappig zicht geweest zijn: 2 uitgedorste bleekscheten die de heuvel opgeklauterd komen. Na onze dorst te lessen hebben we wat rondgehangen en gekeken naar het komen en gaan in deze tempel. Het is opvallende hoeveel  donatieboxen er hier aan de tempels staan. De mensen brengen ook veel offers. We hebben de indruk dat de Thai er ook redelijk veel geld aan spenderen. Soms lijken de offergaves op van die geschenkmanden met allerlei soorten voedingswaren in.  Aan de andere kant van de heuveltop had je een leuk uitzicht over de bergen. We hebben het misschien eerder vermeld maar sinds we in de Himalaya zijn geweest heeft het begrip 'berg' een heel andere invulling gekregen.  We hebben het zelfs moeilijk om de Thaise bergen 'bergen' te noemen. Maar soit. Als je ze moet beklimmen doet het zeker evenveel pijn dus...hadden we besloten om de volgende dag een mobiletteke te huren om het gebied wat vlotter en sneller te kunnen ontdekken.

Zo gezegd zo gedaan. Onze eerste bestemming was een waterval waar Ken ons over had verteld. Of we hebben een andere gezien of hij heeft het in een andere periode gezien want het was alles behalve een spectaculair zicht. We zijn dan verder gereden naar Mae Aw. De bergen op en af rijden met 2 mensen op een mobiletteke is niet altijd een even 'cool' zicht. Soms gingen we in eerste vitesse, tegen 10km/uur den berg op. Voor Duffy was het even wennen want je moet hier links rijden en de vitessen werken helemaal omgekeerd t.o.v. zijn shopper in Belgie.

Mae Aw is een chinees dorpje, aan de Birmaanse grens waar ze thee verbouwen. Met verdoofde achterwerken zijn we daar gearriveerd. We zijn zelf aan een soort grenspost voorbij gereden en toen we op een zandweg terecht kwamen hebben we rechtsomkeer gemaakt en ons mobiletteke geparkeerd een een toerke gewandeld. We werden uitgenodigd om thee te proeven. Een hele ervaring. Na 4 soorten geproefd te hebben hielden we het voor bekeken. We moesten er niet voor betalen! Dus we bedankten de mensen van de winkel uitgebreid omdat het echt lekker thee was en vooral heel goed klaargemaakt! We hebben wel een zak gedroogd fruit gekocht. Op onze weg terug zijn we nog opzoek gegaan naar 'the royal palace' dat we niet hebben gevonden. De MUD SPA hebben we wel gevonden maar kon ons niet echt bekoren dus zijn naar onze laatste bestemming gereden. De "longnecks", de stammen waar de vrouwen ringen rond hun nek dragen. Waarom ze dat doen is niet echt duidelijk maar de laatste jaren is het vooral voor de toeristen. Wij dachten dat als we er niet-georganiseerd naar toe zouden reizen dat het geld dat we aan de ingang van het dorp moesten betalen rechtstreeks naar de mensen zou gaan. Niet dus! Iemand vertelde ons dat slechts 1/5 naar de mensen gaat en de rest naar de militie gaat die tegen de Brimaanse overheid vecht. Deze info zijn we pas te  weten gekomen NA ons bezoek. Deze "longnecks" zijn vluchtelingen uit Birma die 10 jaar in  Thailand wonen. Omdat ze vluchtelingen zijn mogen zij niet werken en kunnen ze dus geen geld verdienen. We hebben veel foto's getrokken tijdens ons bezoek maar we hebben het zo respectvol mogelijk gedaan. We hebben ook echt onze tijd genomen om te proberen te communiceren met deze mensen die amper tot geen engels spreken. Tot onze grote verbazing bleken het Christenen te zijn! Ze hadden een bamboekerk in hun dorp (dat zo goed als omgeven was door jungle). Een kerstboom en cadeautjes voor kerstmis dat kenden ze dan weer niet.  Toen we het dorp verlieten kwamen er een heleboel mannen in pick ups door het dorp gereden, sommigen hadden geweren. We zijn te weten gekomen dat dit houthakkers waren die in de bergen bomen vellen. Ze zouden geen probleem zijn voor deze stam maar daar zijn we toch niet helemaal van overtuigd. In ieder geval hebben we genoten van ons bezoek aan dit gehuchtje in de jungle. Na een rit van 150km zijn we dan terug in het idyllische stadje gearriveerd en op cafe beland waar we John en Fabio tegen gekomen die we eerder hadden ontmoet in Cave lodge. De conversaties verliepen even vlot als het bestellen van het bier. Dus de volgende dag hebben we het heel wat kalmer aangedaan en wat rondgeslofd.