Terug in Chiang Mai

Na een tocht van bijna 300km in de laadbak van een pick up zijn we dan terug gearriveerd in ons favoriete guest house. We moesten even wachten om de kamer te kunnen betreden dus zijn we een tourke gaan doen op de Sundaymarket van Chiang Mai. Evie was zoals gewoonlijk uitgehongerd en kon dus niet weerstaan aan de vele eetkraampjes met exotisch voedsel. Vermits onze rugzak al propesvol zit, konden we niks kopen op deze drukke markt. Jammer, want het ene kraampje verkocht nog leukere en originelere spulletjes dan het andere kraampje en alles voor geen geld. Ach ja, weerstaan aan materiele zaken is 1 van de Boeddhistische lessen dus...nemen we er vrede mee en maken we plannen om nog eens terug te keren naar Thailand met een lege rugzak ;)

Na een welkom doucheke was het Duffy's beurt om te kiezen uit het vele eten. Ze hebben hier trouwens heerlijke zoete aardappelen op de barbeque en krokante kip. Evie heeft uiteraard alleen maar watertandend toegekeken hoe Duffy de kip verorberde.  CRUNCH SLURP mmmh

Dat de Thai ongelooflijk veel houden van hun koning wisten we al. Maar tijdens de sunday market hebben we mogen ervaren dat ze ook nog is heel loyaal zijn aan hun land. Toen opeens de nationale hymne door de luidspreker weergalmde, bleef IEDEREEN, zelfs de toeristen, stokstijf staan. Niemand bewoog zolang dat volkslied werd afgespeeld. Wij waren de enige 2 die van de gelegendheid gebruik maakte om verder te wandelen tussen de massa. Het was maf!

De volgende dag toch naar een goedkoper guest house verhuisd. Nu we kunnen sparen moeten we dat doen want eens we in Nieuw-Zeeland zijn dan zal het snel genoeg gaan. We hebben ook de intstelling om ons qua uitgaven aan te passen aan het land waar we verblijven. Tijdens de lunch hebben we Julie terug ontmoet. Een Amerikaanse van 25 jaar waar we eerder mee hadden zitten klappen over dierenrechten enz. Zij maakt deel uit van een filmploeg die een documentaire maakt over de mishandeling van de olifanten in Thailand. En dat zijn er behoorlijk veel. Eigenlijk elke toerist die op een olifant rijd doet mee aan de mishandeling. Gewoon al omdat de manier waarop ze deze dieren 'opleiden' ongelooflijk brutaal is. Ze steken de olifanten in een kleine kooi. Na enkele dagen mogen ze er uit. Als de dieren dan niet doen wat de beulen willen, worden ze terug in de kooi gestoken. Zolang tot de geest van het dier gebroken is en zal luisteren. GRRR In Chiang Mai kan je in de straat met vele bars en cafe's ook baby of jonge olifanten zien. Hun beulen hongeren hen overdag uit zodat ze 's avonds eten aan toeristen kunnen verkopen zodat die de arme dieren dan kunnen voederen. Evie weigerd zelfs foto's te nemen van deze marteling.

Maar goed. We hadden dus met Julie afgesproken om bij haar Kerstavond te komen vieren. Op de 22st zijn we verhuisd naar het huis waar zij en de rest van de filmcrew logeerde. Julie bleef als enige achter in Chiang Mai omdat de rest in India een ander project hadden. Jon en Priscilla die ons een lift hebben gegeven op ons rondreisje maken trouwens deel uit van die filmcrew. Toevallig he! Het was leuk om dit koppel nog is te ontmoeten en er een namiddag mee door te brengen. Ze wonen in Miami dus er is een kans dat we hen binnen enkele maanden opzoeken tijdens onze stop over daar. 's Avonds is Duffy na het dinner een mobiletteke gaan huren, terwijl de dames al naar de mojitobar waren vertrokken. De kerel die bij ons aan tafel kwam zitten om Julie te versieren had de klinkende naam "R". De verwijfde barman van de dag ervoor heette "E".  Moelijk is dat niet.  Omdat we met 3 waren zijn we ook met 3 op de mobilette gesprongen. Thai style. Hier zitten ze er zelfs met vier tegelijk op.

De volgende dag gingen we dan met de mobilette een tourke doen in het gebied rond Chiang Mai. Maar eerst een treinticket kopen naar Bangkok. We waren bijna op bestemming toen we werden tegen gehouden door een politieman in strak pak. Duffy droeg zijn helm niet! Toen de politie zijn rijbewijs vroeg had hij dat ook niet mee! Duffy zei dat zijn rijbewijs in het hotel lag, antwoordde de politieman enkel met:"Show it to me now".  Voor excuses had de flik geen tijd. Iedereen in Thailand rijdt namelijk zonder helm. Een dubbele boete werd uitgeschreven en diende meteen betaald te worden in het politiebureau iets verderop. Evie was ongelooflijk pissed, omdat ze een dagje mobilette rijden vervangen zag worden door een dagje politiebureau en niet kon geloven dat Duffy zijn rijbewijs niet bij had. Duffy kon het allemaal niet aan zijn hartje laten komen en bleef lachen. De boete bedroeg slechts 4 euro en dat internationaal rijbewijs is zo groot als een gazette! Een dik uur later snorde we dan eindelijk Chiang Mai uit MET helm en rijbewijs.

De eerste stop was het paraplu dorp, Bo Sang. Daar hebben we een bezoekje gebracht aan 1 van de fabriekjes waar ze bamboeparaplu's maken. Cocktailparaplukes in 't groot qua. De ene uit zijde, de andere uit papier.

De volgende bestemming zijn we voorbij gezoefd omdat we niet begrepen waarom dat in de reisgids stond. De warm waterbronnen waren weer ommuurd en de grot hebben we niet gevonden. Uiteindelijk hebben we een hele andere trip gedaan. Het was wel een beetje spannend om zomaar te rijden en niet te weten waar je bent. We zijn de bergen ingereden. Ons automatiqueske kon de hellingen niet altijd aan. Evie is dus verschilldende keren moeten afstappen. Maar dat deerde niet want de omgeving voelde heel ongerept aan. Na een tijdje zijn we aan een prachtige waterval gekomen, die uit verschillende etages bestond. Rond de bomen hingen oranje/oker stukken stof. Dus waarschijnljk was het ook een heilige plek. Het was er zo mooi dat het bijna artificieel leek. Wij hebben er echt van genoten. Eigenlijk zijn dingen (meestal) mooier als je ze toevallig tegenkomt en niet uit de reisgids hebt gehaald. Duffy wist dat natuurlijk al lang. Na dit bezoek besloten we om terug te rijden vermits het al laat in de namiddag was. Vollebak de bergen door, richting Chiang Mai. Met Duffy's drivingskills en Evie's (en Duffy's) gevoel voor orientatie reden we in 1 stuk door naar de cocktailbar.

Onze voorlaatste dag in Chiang Mai stond volledig in het kader van kerstavond. Samen met Julie naar de megasupermarkt gewandeld om inkopen te doen. Dat duurde redelijk lang. Eens we aan de kassa stonden deed de peewee achter de kassa wat vreemd en mompelde wat in zijn microfoon. Wij begrepen er niks van. Enkele ogenblikken later stond er een ladyboy in taileur bij ons. Ze/hij legde uit dat we geen alcohol konden kopen voor 17u. Governement's rule. Ze vertelde ons ook dat als we 10 liter of meer zouden kopen het geen probleem zou zijn. WEIRD RULES. Teleurgesteld de winkel verlaten zonder alcohol. Op de weg terug naar een kaaswinkel gegaan waar ze ook Belgische wafels verkochten en nog vele andere desserts. We hadden al een kilo chocoladekoekjes gekocht dus die desserts moesten we laten staan. Terug in het huis aan het eten begonnen. Julie heeft de groentjes gewassen, Evie heeft ze gesneden terwijl Duffy terug naar de winkel is gegaan om alsnog alcohol te kopen. 2 uur is hij onderweg geweest. Daarna heeft hij heerlijke tomaten/pompoensoep gemaakt. Hoe hij dat voor elkaar heeft gekregen is nog steeds een mirakel want er was eigenlijk zo goed als niks in het huis te vinden om de soep te kruiden. We hadden ook niks in de winkel gekocht omdat volgens Julie er wel peper, basilicum en nog wat andere dingen waren...NIET DUS!  Na de soep en de salade was Evie al behoorlijk in de wind. Jullie had ook last van de wijn, want die viel tijdens het kijken naar de film, Little Miss Sunshine, constant in slaap. Terwijl het haar voorstel was om een film te kijken. En dat was onze Kerstavond zonder  familie, kerstverlichting en cadeautjes, maar wel met lekker eten.