Oostkust en Auckland, NZ

De oostkust van de Coromandelstreek, heeft een reiziger veel te bieden. Enkele kilometers ten noorden van het Hot Water Beach kun je de Cathedral Cove gaan bezoeken. Toen we ons aldaar parkeerden, kwamen we Thomas en Michael tegen. We wandelden samen naar het prachtige witte strand, dat enkel te voet of per boot te bereiken is. Rondom het strand zijn er impressionante kliffen met begroeiing. Een idyllische plek, die veel volk trekt. Ze noemen het Cathedral Cove omdat er een soort tunnel is in 1 van de kliffen. Het ‘plafond’ van de tunnel loopt spits en doet dus, van ver, wat denken aan een (Europese) kathedraal.
De zee is hier ook redelijk wild. In de eerste baai komen de golven van 2 kanten. In het water zijn hier en daar wat rotsen. Dit alles is ontstaan door een millenia lange invloed van de zee op de rotsen. Duffy zag zijn kans om van de rotsen te springen, samen met de mannen. Na onze eerste zwempartij kwam het Duitse koppel er ook aan, en gingen we voor een tweede duik. Tegen het einde van ons bezoek begon het te overtrekken. Toen we aan de Hot water beach waren, om het zilte water van onze lichamen te spoelen, regende het pijpestelen. Dan maar douchen in de regen. Maakte niet uit want, nat zouden we toch worden.
Omdat het regende besloten we naar de andere kant van het Coromandel schiereiland te rijden. Onderweg nog gestopt langs een schattig watervalletje en enkele kauri bomen gaan bekijken.
Het was niet makkelijk om een slaapplekje te vinden.  Aan alle stranden stond de duidelijke boodschap dat overnachten niet toegelaten was. Onderweg kwamen we Thomas en Michael tegen die hetzelfde probleem ervaarden. Dan samen een kiezelweg in gereden en ons in een ruime bocht geinstalleerd. Wat later kwamen er enkele jongeren langs, met de boodschap dat het heel onbeleefd is om te kamperen op iemands prive terrrein. Blijkbaar was het huis enkele 100 meters verderop. Michael is dan maar gaan vragen of we mochten blijven. Dat  mocht gelukkig.

De volgende dag reisden we met ons vieren langs de kust richting de Bird Coast. Echt veel vogels hebben we niet gezien. Evie telde 5 verschillende (meeuwen niet inclusief). Het migratieseizoen liep dan ook op zijn einde en de vogels waren heel schuw. De zee was opvallend rustig hier en het strand bestond enkel uit witte schelpen. We vonden een plekje onder enkele bomen. Aldaar brachten we de rest van de namiddag tetterend door. ‘s Avond kwamen er nog 2 Duitse jonge dames aangereden. Thomas nodigden hen uit om zich bij ons te voegen. We begonnen aan het eten met als voorgerecht mega grote mosselen, die we hadden gekocht in de supermarkt voor 1euro de kilo! Na het avondeten zaten we allemaal samen bier en wijn te drinken. Een ganse fles heeft Evie er doorgejaagd. ‘t Is dan ook niet te verbazen dat hare’n bebber niet stil stond. Niet echt een doorsnee avond in NZ voor ons. Het meest van de tijd zijn we hier alleen met ons tweetjes en zitten we niet constant te tetteren.

Nog even ter zijde. We hebben in NZ de heerlijkheid van een goede bonenschotel ontdekt. De Italianen hadden een blik met 4soorten bonen voor ons achtergelaten in Paco. Met wat opgetrokken wenkbrauwen prepareerden we de bonen met wat aardappelen, groenten en kruiden en sindsdien…willen we elke dag bonen eten. We voegen er genoeg water bij zodat we ook een soep hebben. 

Na onze tetteravond spraken we af om samen in Auckland naar Burgerfuel te gaan. Wij vervolgden onze weg naar Auckland samen met Thomas en Michael. Onderweg stopten we nog aan Orere Point, waar we een heleboel mosselen hebben geplukt voor het avondeten. We kregen hulp van enkele Maori kindjes. Die hadden zo een zwaar Engels accent, dat we hen soms niet begrepen.
In de vroege namiddag arriveerden we in Auckland, waar we na een bezoek aan 1 van de vulkanen Mount Eden, ons naar de bibliotheek begaven.
We namen afscheid van Michael en gingen met Thomas op zoek naar een plek om onze mosselen te prepareren en te overnachten. Niet makkelijk in het midden van de stad. We placeerden ons op een schoolparking, maar halverwege de bereiding van de mosselen, werden we er weggejaagd door de security. Dan maar op straat verder gekookt en gegeten. Het duurde een eeuwigheid alvorens de mosselen wilden opengaan.

De volgende dag gaan vragen in het guest house, waar  we 1 nacht hadden doorgebracht 3 weken geleden, of we een douche mochten nemen. Dat mocht gelukkig en we konden daar ook onze advertentie voor Paco bewerken en afdrukken. Die zijn we dan in een aantal guest houses gaan ophangen, alvorens naar de bib te gaan. ’s Avonds, zoals afgesproken, gaan eten met Thomas, Michael en de Duitse jonge dames Nora & Kerstin , in de Burgerfuel. Ze bevestigden wat we hen in geuren en kleuren hadden verteld over deze hamburgerkeet. We gingen verder om in 1 van de vele parken in Auckland een kijkje te gaan nemen naar de festiviteiten ter ere van de laatste dag van het Chinese Nieuwjaar. We waanden ons even terug in Azie. In het park stonden allerlei lampions in de meest uiteenlopeende vormen. Thomas ontpopte zich tot onze persoonlijke entertainer.
Later die avond namen we afscheid van iedereen, en vervolgden wij onze weg naar het Noorden, Northland.