Phnom Penh

In de tegenwoordige hoofdstad van Cambodja hebben we 3 nachten doorgebracht. Hier loopt de uitloper van de Tonle Sap over in de Mekong rivier. Indruwekkende waterstromen hier!

Op sommige plekken in deze stad kan je nog een beetje de erfenis voelen van de Fransen. Je vind hier regelmatig een brede laan of boulevard. Dat geeft een soort van rustpunt in de stad. Je kan ook overal (in Cambodja) baguettes krijgen. Dat smaakt wel in de ochtend, hoewel Evie 's morgens gerust een kom gestoomde rijst durft vragen bij haar omelet.

Opvallend is toch dat je niet zo heel veel toeristen ziet. Ze lijken zich te concentreren rond enkele straten en bezienswaardigheden, maar eens je die straat uitwandeld zijn ze weer verdwenen. Zo is er bijvoorbeeld straat 93. (De meeste straten hebben hier een cijfer) Een echte backpackers straat/ steeg met wat cafe's en restaurants en muziek tot een kot in de nacht. Gelegen aan het Boeung Kak meertje (wat we niet hebben gezien) en in de rosse buurt. Net als bij ons vindt je in deze buurt een moskee ;-) Wij vonden er in ieder geval een gezellige eettent dat gerunt werd door Vietnamezen.

Wat je hier al helemaal niet veel ziet, zijn mensen die zich te voet verplaatsen in de stad. Het gebeurt hier met allerhande 2-wielers, 3-wielers en 4-wielers. Maar openbaar vervoer bestaat hier niet. Het word je soms ook moeilijk gemaakt want de voetpaden zijn vaak in slechte staat, als er al voetpaden zijn. Auto's en andere voertuigen gebruiken de voetgangersruimte als parkeerplaats. En natuurlijk leven en werken de mensen hier zo goed als de hele dag buiten dus moet je ook regelmatig dingen ontwijken. Zo gaat dat in niet-westerse steden he.

In ieder geval is het een overzichtelijke stad qua indeling. We zijn dan ook geen 1 keertje verloren gewandeld tijdens onze omzwervingen te voet. Geen idee hoeveel tuktuk's we hebben moeten afwijzen. Op den duur hebt ge wel goesting om te zeggen, na een een zoveelste: "tUktUK siiiiiir" "tUKtUK ladyyyyy"... "Sebiet nen tUKTuk op a bakkes ja". Ach ja, de mensen kunnen maar proberen wat geld te verdienen. We weten het wel, maar het blijft toch 1 van die dingen die het als westerling extra vermoeiend maakt. Zo betaal je het meest van de tijd ook het dubbele dan wat een Cambodjaan betaald. And again...zo gaat dat in een niet-westers land. Ach ja, we zouden er niet over mogen klagen, want we hebben een pak meer kansen in ons leven dan de meeste mensen hier. We kunnen bijvoorbeeld ons land zonder probleem verlaten. En mits wat sparen kan je zelfs redelijk ver geraken. Een droom van vele locals die ik ontmoet heb.

Het is maar hoe je het allemaal vergelijkt, want 3o jaar geleden konden ze in Cambodja niet eens vrij reizen in eigen land. Ze waren, tout court, niet vrij (op alle vlakken) in eigen land. We hebben het hier over de Khmer Rouge periode en de zieke ideologien van enkele mensen en alweer een bewijs dat communisme niet werkt in pratijk. Een verschrikkelijke periode tussen andere verschrikkelijke periodes. Het is altijd wel wat miserie geweest hier. Daar zijn sommige reliefs in Angkor duidelijk bewijs van. Maar wat er tijdens de genocide in de periode van 1975-1979 is gebeurt was gewoon pure horror. 20% van de bevolking heeft het niet overleefd. Naar het schijnt zijn ze ook pas DIT jaar begonnen met het onderwijzen van deze lugubere geschiedenis. We hebben een bezoek gebracht aan de geheime gevangenis uit die periode, S 21 Toul Sleng. Zeg maar, een martelgebouw. Het gebouw was vroeger een school, maar met wat prikkeldraad, martelbanken en kettingen is het snel omgebouwd in een hel.  Hele families zijn hier gemarteld en vermoord...In die tijd was Phnom Penh ook zo goed als volledig ontruimt. 3 miljoen mensen woonden er hier bij aanvang van de genocide. Tijdens de periode zelf slechts 40 000. Als je dus door het Cambodjaanse landschap rijdt zal je vast en zeker onbewust langs een massagraf rijden en vele andere plekken met 'bloed' aan. Gelukkig is dit allemaal voorbij, hoewel het nog lang in de hoofden van de mensen zal nasluimeren vermits iedereen ouder dan 30jaar in die periode heeft geleefd. Er zijn ook opvallend weinig oudere mensen in dit land. Een hele generatie is er vantussen.

Vandaag kan je in Phnom Penh mensen zien trainen, work-outen in de buurt van het Independence monument. Heelder groepen staan te springen en met de armen te zwaaien op oerslechte beat muziek, jonge dames spelen badminton in hun pyjama en hier komen ze dan wel wandelen. Niet gewoon kuieren, maar actief links-rechts stappen. Toerkes langs den boulevard. Heel amusant.

Hier en daar in de stad vind je ook verschillende cafe's, restaurant's winkels, bedrijfjes voor het goede doel. Zo zijn we gaan eten in een restaurant dat deel is van een project dat kinderen van de straat helpt. Ze krijgen een opleiding en kunnen werken in de keuken of het restaurant. Er word hun een toekomst aangeboden en ons een vrij kostelijke menukaart. Maar ja, 't was voor de straatkindjes e. Liever op deze manier geld geven dan ze een halve dollar in de hand te duwen wanneer ze komen bedelen, wat wij trouwens nooit doen. Een stuk ananas kopen..ok..maar aan bedelaars geven wij niks, met of zonder benen. We wilden ook een bezoek brengen aan een juicebar waar gebrekkige/ fysiek gehandicapten aan de slag kunnen. Toen we er aangewandeld kwamen bleek de bar gesloten te zijn. Jammer. Gelukkig was de bar ernaast wel open en hadden ze naast free wifi ook nog is gratis BBQ en halve liter pinten voor 1dollar.

Wat ons ook opvalt, is dat de kinderen hier vaak enthousiast beginnen te zwaaien naar ons, wanneer we voorbij wandelen. We genieten van het feit dat er na de 'heloo' gene 'chocolate?' komt zoals in Nepal wel het geval was.

En we leefden nog lang en gelukkig en gingen verder naar de zee.