Pokhara

Reeds een week  circuleren we in Pokhara. De stad waar de pas getrouwde Nepalese koppeltjes, naar verluidt, op huwelijksreis komen. We vragen ons af of die ook zo overrompeld worden aan het busstation.

De dag voor ons vertrek hadden we gebeld naar Naba. Want die had ons een gratis overnachting beloofd na ons verhaal van die waardeloze gids (zijn broer) van de trekking. Hij ging het regelen en iemand zou ons ophalen aan het busstation. Een dag later arriveren we dus en natuurlijk...stond er niemand voor ons van het hotel. Genoeg ander volk, dat wel. Wij dus terugebeld naar de man die blijkbaar niets deftig kan regelen voor ons en 15 min. later werden we dan opgepikt.

Tevreden over het aangeboden hotel waren we zeker. Een eigen badkamer is altijd een luxe en warm water, na een week koud water in Sauraha, een nog grotere luxe. Balkonnetje met uitzichtje op het meer en lakens waar je zonder twijfelen wilt in slapen. Goedgekeurd. Lang hebben we er niet van kunnen genieten want we scheurden van de honger. Een slechte dal bhat gegeten. Dat zou niet de eerste slechte maaltijd  worden in Pokhara, jammer genoeg. Die eerste avond de russische australier tegengekomen en daar weer raksi mee gaan drinken.

De volgende morgen een ander hotel gaan zoeken en een goedkope kamer gevonden. Uiteraard niet met dezelfde luxe maar wel warm water. Maar ja, voor 2euro voor 2 personen per nacht moet je dan ook niet teveel verwachten. We vermoeden na een weekje dat we gratis bedbugs erbij hebben gekregen.

De eerste 2 dagen bezig geweest met het ontdekken van de toeristenzone en gewerkt aan de blog. We hadden ook besloten een moto te huren omdat het verkeer hier niet zo`n chaos blijkt te zijn als Kathmandu. Het leek ons ook een leuke niet zo vermoeiende manier om de heuvel met uitkijkpunt over de Annapurna te bezoeken, vermits Duffy nog steeds wat last heeft van zijn knie.

Op tijd opgestaan en lekker gaan ontbijten en dan op zoek naar een moto. We hadden er dan 1 gevonden en na een hele reeks foto's, een testrit en wat heen en weer gepraat wou die man NIET opschrijven wat de mankementen van het voertuig waren. Dat zinde ons uiteraard niet en dan hebben we ons motoplan maar voorbij laten gaan. We zijn niet van plan om te betalen voor schade die wij niet hebben aangericht.

Duffy was aan de praat geraakt met een Canadees die reed met een grave Royal Enfield. Duffy had deze moto voor het eerst in Kathmandu gespot. Het is het zwaarste model dat je hier ziet rondrijden en Duffy zijn hartje gaat danig sneller slaan bij het horen van deze moto. De Canadees wist ons te vertellen dat er een motorclub te vinden was in Pokhara waar ze deze moto's ook verhuren. Wij daar naar toe en na ons 3de bezoek eindelijk de baas ontmoet. Een Engelsman die tenminste een correcte verhuurbusiness had want we konden geen moto huren omdat Duffy geen motorijbewijs heeft.

Verder die dag nog gepraat met een Tibetaanse die haar spulletjes aan ons wou verkopen, zoals zovelen van haar landgenoten hier doen. Evie zag niet echt iets dat ze wou hebben vermits de meeste juwelen ook echt wel voor toeristen waren gemaakt en niet echt iets authentiek Tibetaans hadden. De vrouw wou nog even pushen om toch iets te verkopen maar dat pakt uiteraard niet bij ons (bij Duffy).' But I give you low price!' My ass ja, want de dag later 4 armbandjes gekocht voor minder dan de prijs dat de Tibetaanse voor 1'tje vroeg! Deze Tibetaanse verkoopsters zijn soms bijna grof en stralen absoluut geen boedhistische houding uit. 1 keetje zeggen dat je niet geinteresserd bent is niet genoeg, je moet het wel 5keer zeggen en ze dan nog negeren.

Een beetje teleurgesteld het motoplan dus helemaal laten varen en de volgende dag een bootje gehuurd en de dag op het meer doorgebracht.  Eerst langs een eilandje gegaan waar er zich een tempel bevindt waar de Hindu`s dierenoffers kunnen brengen. (Gelukkig) niets van deze offers gezien en de gelovigen gadegeslaan terwijl ze hun plantaardige offers naar de tempel van de bloeddorstige godin brachten. Ook een grappig zicht om die kleurrijke mensen aan beide oevers te zien wachten op een overtocht. Wij zijn ook altijd een bezienswaardigheid voor de mensen hier. Verder geroeid en genoten van het landschap en de rust van het water. De tamme kastanjes staan hier vollenbaK in bloei terwijl ze in Belgie waarschijnlijk vollenbak kastanjes hebben. Ongelooflijk veel waterschaatsers  (een insect) hier en allerlei watervogels. Gemotoriseerde vaartuigen zijn dan ook niet toegelaten op het meer. Zo slim zijn ze dan wel. Het zou anders een fameuse kakafonie zijn hier. Wel vreemd dat er redelijk veel afval langs de oever ligt. Maar dat is nog niets in vergelijking met de rivier van Kathmandu of wat daar van over is. Moe maar tevreden ons bootje teruggeroeid en naa een douchke iets gaan eten. Een chicken sizzler voor Duffy en fish sizzler voor Evie. Een sizzler is een soort van hete plaat waar ze het eten op serveren. Het is redeljk spectaculair als je zoiets voorgeschoteld krijgt. Lijkt wat op de chinese `pripan`

Was het de vis of iets anders, we weten het niet maar de voorbije 2 dagen was het Evie`s beurt om ziek te zijn.  1 dag maagpijn en 1 dag Indiatransit, 2 dagen Egg Burps. BAH. Duffy had ook van die verschrikkelijk stinkende eierboeren toen hij ziek was in Chitwan. Wat voor een microbe is dat??  Gelukkig kregen we een gouden medicijntip van een Amerikaan, die al 14jaar in asie leeft, en de 3 de dag kon Evie weer vrolijk rondlopen en een bananenmilkshake drinken. We hebben ook het plan om morgen dan toch de berg met uitzicht te gaan beklimmen.

Overmorgen gaan we terug naar Kathmandu. Vandaag hebben we ons goedkoop busticket gekocht na een tip van een leuk Israelisch koppel. Ongelooflijk hoeveel Israeli we hier zien in Pokhara. Diegene waar wij mee gepraat hebben waren leuk maar hun landgenoten komen soms ongelooflijk boertig en onbeleefd over, net als de russische toeristen. Ach ja, niet iedereen kan zo lief zijn als wij.

De afgelopen dagen zijn we ook tot de constatie gekomen dat 95% van de Nepalesen die we ontmoet hebben enkel geintereseerd zijn in ons geld en niet in wie WIJ zijn. Vanaf dat ze weten dat je geen business gaat doen dan is het gedaan met de leuke babbel. We koesteren dan ook de schaarse momenten dat de locals zuivere interesse in ons hadden of hebben. Het zal wel overal in de arme landen hetzelfde verhaal zijn. Ergens begrijpen we het wel maar dat wil niet zeggen dat we het leuk moeten vinden.

Dikke zonnige kussen vanuit het verre Nepal, en jullie mogen er zeker van zijn...we denken ook veel aan jullie hoor