SaurahaChitwan nationaal park

Iets meer dan een hele week hebben we rondgehangen in Sauraha, het toegangsdorp naar het Chitwan nat. park.

Bij aankomst met de bus werden we overstelpt door kerels met aanbieding voor lodges en guesthouses. Wij zijn van die reizigers die daar niet zo van houden om aangeklampt te worden na een busrit van ongeveer 6u over de Nepalese wegen. Hoewel deze rit niets was in vergelijking met de busrit naar de bergen.

Wij zijn dus te voet verder gegaan en waren meteen tevreden over de kamer in het eerste hotel waar we te rade gingen. Een binnentuin en een kamer met een eigen wc en douche. Wel geen warm water maar gezien de aangename temperatuur in Nepal was dat geen probleem. Na onze ervaringen in de bergen en Kathmandu is een prive badkamer een ware luxe.

De kerel van het hotel was ons ook aan het overstelpen met allerlei package excursies maar ook dit is niets voor ons. Gezien onze ervaringen met de georganiseerde trekking enz doen we het gewoon liever zelf. Wij hebben hem vriendelijk bedankt. Gelukkig maar want Duffy was de nacht van ons vertrek wat ziek geworden. De busrit deed er geen goed aan en in de namiddag is hij dan ook gecrashed in onze luxe kamer. 2 dagen koorts en 1 dag maag en darmprobleem. Even uitzieken en na de 3de dag ging het wat beter en konden we eindelijk aan de ontdekking van het dorp beginnen.

De bevolking leeft hier in een soort van lemen huizekes. Sommigen hebben een koe en buffel en een geit met babygeitjes en kippen met kuikentjes rondlopen. We hebben hier veel mensen op het land zien werken. Het is tijd om de rijst te oogsten en dat is zwaar werk. Niet alleen het zaaien en maaien, maar vooral de rijst slagen is enorm zwaar. Dan moet die ook nog is gesorteerd worden enz. Haha 1 famillie gebruikte een ventilator om het werk te verlichten.

Enkele dagen hebben we rondgehangen en het dorp in alle windrichtingen verkend. Tijdens 1 van onze wandelingen hebben we een plek ontdekt waar ze prachtig papier maken van olifantenstront.

Het werd ons ook snel duidelijk dat we niet zoals alle andere toeristen een olifantenrit gingen maken. De meeste van die olifantrijders leken te pas en te onpas op de arme beesten hun hoofd te slagen met een stok. Sommigen hadden ipv een stok een ijzeren staaf met een haak aan. Daar kon Evie zeker niet mee leven. We zijn dus tot de conclusie gekomen: We don`t ride these animals, we respect them. Hindoe`s zouden veel respect moeten hebben voor dieren maar dat is niet altijd te merken. Ach ja toeristen tonen ook niet altijd evenveel respect. We waren gaan kijken naar "the elephantbath" in de raptirivier. Hier krijg je de gelegenheid om jezelf nat te laten spuiten door een olifant en nadat de toeristen hun nummertje hebben gehad wassen ze de olifanten. Ze worden geschuurd en geschrobd door hun temmer. We hebben er echt van genoten om elke dag deze dieren te kunnen bewonderen als ze naar hun werk gingen of ervan terug kwamen.

Een wandeling door de jungle leek ons uiteindelijk de beste en vriendelijkste manier om het nat. park te ontdekken. Na wat rondvragen bleek ons hotel de goedkoopste aanbieding te hebben. Anderhalve dag door den bos. Deze keer hadden we een fantastische gids. Zijn engels was verstaanbaar en hij had `eagle eyes`. Ongelooflijk wat die kerel allemaal zag tijdens onze wandeling door verschillende soorten bos en 3m hoog olifantengras. We hebben dan ook bijna alles gezien van wildlife dat er te zien valt in Chitwan. Apen aan de rivieroever, allerlei vlinders, zeldzame vogels (waarvan Evie er zelf 1 had gespot), een mimosaplant die haar blaadjes beweegt na aanraking, slangenvel en sporen, pootafdruk van een tijger, termietenheuvels, graafwerk van beren, 3 soorten herten, 2 soorten krokodillen, wilde zwijnen, een mega lizzard en als ultieme beloning van het vele wandelen een rhinoceros. We vonden het allemaal fantastisch om te zien, van momosa tot rhino MAAR na 1 van onze omzwervingen door den bos, hebben we ook mogen meemaken wat bloedzuigers met je doen. AAAAH leeches `RUN forest run`. Die fuckers hebben zich tegoed gedaan aan ons bloed. Ze zien er super onhandig uit maar dat is dus niet zo. Gelukkig krijg je er geen ziektes van en jeukt het niet zoals een muggenbeet. De gidsen hadden er zo hun eigen grap over: `See it as a blooddonation` Hmm

Op het einde van de eerste dag terug met de uitgeholde boomstam naar de andere oever. Ze deden eerst wat moeilijk over de prijs van de kamer en toen we enkel `dure` dal bhat konden krijgen besloten we samen met Sacha, een Rus die in Australie woont die we eerder die dag ontmoet hadden, ergens anders eten te zoeken. We hebben dan ook eens de lokale wijn Raksi geproeft. Het wordt normaal gezien van rijst gemaakt en het is dus een raadsel waarom ze het wijn noemen. Het smaakt eerder naar sake. Als je geluk hebt kan het dus lekker zijn. Maar vooral veel goedkoper dan bier of eendert welke andere alcohol. Ge kunt dus met 2, behoorlijk beschonken geraken voor minder dan 1euro!

Na een prachtige zonsopgang aan de rivier(Duffy`s idee), ging de wandeling verder langs de rivier en door het bos. De 2de wandeldag samen gewandeld met Sacha en zijn gidsen. We hebben het iets rustiger gehouden qua dierenjacht. Wandelen in dit klimaat is voor 2 belgskes behoorlijk vermoeiend. Duffy had ook nog steeds last van zijn knie. In het bos hebben we een resusmakakenfamilie een tijdje gade geslaan. Sacha en zijn gidsen verder laten gaan want wij wilden wat rusten. Gepraat met onze gids over: de Tharumensen, zijn salaris en de gang van zaken in het dorp. Onze gids verdient een kleine 30 euromaand!!!! Daarvoor moet hij, zeker in het hoogseizoen, vaak 100 uur per week werken. En onze gids mag dan nog blij zijn dat hij uberhaupt een job heeft!! We waren behoorlijk in shock na deze info. Wij spenderen zijn maandloon, met 2 personen op 2 of 3 dagen.

Na nog een kanooverzet kwamen we weer terug in het dorp. En konden we een verfrissende douche nemen in het hotel. Jammer genoeg kregen we niet dezelfde mooie kamer, maar dan konden we wel weer wat roepies uitsparen.

Je kan je te pletter eten voor minder dan 1 euro in Nepal. Je moet dan wel naar de lokale `restaurants` gaan. In Sauraha hadden we onze vaste eetstek, Nepali kitchen, no pizza no pasta no problem. Alles wordt vers gemaakt, dat zorgt wel voor een trage service, maar dan vertrek je gewoon een uurtje vroeger. Soms zag je de man van de Nepali kitchen de straat oversteken om nog wat ingredienten bij te halen: " Can we have a bananapancake please? Oke, no problem." En dan ging hij ergens banaantjes kopen en nog een ei uit zijn winkeltje halen en 20min. later kreeg je een bananenpannekoek MMMMMMHHH Evie heeft de kilo`s die ze in de bergen verloren had weer mooi bijgewerkt in de Nepali kitchen. Duffy is nog steeds even mager, oa omdat hij hier zo goed als geen vlees eet. Meestal als hij vlees besteld dan is het net genoeg om een kies te vullen. Wanneer je dal bhat besteld kan je van alles nog extra bijvragen, maar niet van het vlees.

Tijdens onze laatste wandeling zijn we nog toevallig bij een familie terecht gekomen. We wilden nog even door het bos achter het dorp wandelen maar dat bleek al snel een vergissing te zijn. Overal spinnewebben, planten met haken en LEECHES AAAAAH snel weg daar. HEt bos uitgeraakt maar dan kwamen we terecht in een veld. Gelukkig had 1 van de jonge vrouwen ons gezien en ons de weg naar de straat getoont. Daar meteen gaan zitten om onzelf te controleren op nog meer bloedzuigers.  Dat bleek gelukkig niet het geval. Binnen de kortste keren zat er een jonge vrouw naast ons die vanalles aan ons vroeg en op de foto wou met ons. Toen haar schoonbroer erbij kwam werden we uitgenodigd op hun binnenplaats. We hebben dan even getetterd met deze familie en een fotoshoot gehouden omdat ze er zelf om vroegen. We hebben ook hun adres gekregen om de foto`s op te sturen.

Voila, dat was een samenvatting van onze ervaringen in het exotische zuid Nepal. Helemaal anders dan de bergen maar zeker even interessant. Als je naar Nepal komt is het zeker de moeite om tot in Sauraha te gaan, anders mis je iets.